Wyrok WSA w Łodzi z dnia 5 grudnia 2008 r., sygn. I SA/Łd 1074/08

Dnia 5 grudnia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Świderska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Teresa Porczyńska Asesor WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda Protokolant: Asystent sędziego Joanna Skrzypczak-Zajger po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2008 roku przy udziale sprawy ze skargi M. D. i J. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok oddala skargę

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 lipca 2006 roku sygn. akt I SA/Łd 571/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z [...] określającą M. i J. D. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok oraz zaliczki miesięczne na podatek dochodowy i odsetki za zwłokę od kwot zaniżonych zaliczek.

Decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. uchylił w części wydaną w wyniku ponownego rozpoznania sprawy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...]. określającą M. i J. D. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. i określił wysokość tego zobowiązania w kwocie 22.225,00 zł, w pozostałej części utrzymał decyzję w mocy. W uzasadnieniu wskazał, iż podatnicy złożyli wspólne zeznanie podatkowe za 2002 r., w którym wykazali m.in. dochód J.D. z działalności gospodarczej prowadzonej w spółce cywilnej "H.". Odnosząc się do spornej w niniejszej sprawie kwestii ustalenia prawidłowej wartości początkowej środków trwałych będącej podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodu spółki "H" w 2002 roku, Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. odwołał się do przepisów § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych (Dz. U. Nr 30, poz. 130 ze zm.; zwanego dalej rozporządzeniem z dnia 27 marca 1992 r.), § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 stycznia 1995 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także aktualizacji wyceny środków trwałych (dalej rozporządzenie z dnia 20 stycznia 1995 r.), § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (dalej rozporządzenie z dnia 17 stycznia 1997 r.) oraz art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej ustawa o p.d.f.). Wskazał, iż wymienione przepisy w sposób zbieżny definiują pojęcie środka trwałego, jak również stanowią, iż amortyzacji podlegają będące własnością lub współwłasnością podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w momencie przyjęcia do użytkowania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zgodnie z ta regulacją maszyny, urządzenia i środki transportu stanowić będą środek trwały, jeżeli w momencie przyjęcia do używania będą kompletne i zdatne do użytku. Wartość początkową tych środków ustala się w zależności od sposobu, w jaki podatnik wszedł w ich posiadanie. Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia z dnia 20 stycznia 1995 r., § 6 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia z dnia 17 stycznia 1997 r. oraz art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o p.d.f., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się, w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia, natomiast w przypadku wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. Organ zaznaczył przy tym, iż przepisy powyższych regulacji (§ 4 ust. 7 rozporządzenia z dnia 20 stycznia 1995 r., § 6 ust. 7 rozporządzenia z dnia 17 stycznia 1997 r. i art. 22g ust. 9 ustawy o p.d.f.), wprowadzają zasadę w myśl której, jeżeli ustalenie kosztu wytworzenia nie jest możliwe - jego wartość ustala się w wysokości określonej przez biegłego, powołanego przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych. Podane wyższej akty prawne wskazują co należy rozumieć pod pojęciami "cena nabycia" i "koszt wytworzenia", nie definiują jednak samego terminu "wytworzenie". W związku z tym, organ II instancji wyraził pogląd, iż przy wyjaśnianiu znaczenia tego zwrotu należy uwzględnić w szczególności wnioski wypływające z wykładni gramatycznej. Odwołując się do definicji słownikowej, Dyrektor Izby Skarbowej wyjaśnił, iż słowo "wytwarzać" oznacza wytworzyć, tworzyć, robić, wyrabiać, natomiast słowo "tworzyć" to robić coś z niczego, nadawać byt czemuś co dotąd nie istniało, z materiałów istniejących wyrabiać rzecz nową, wytwarzać, kształtować, formować. Dalej wskazano, iż wartość początkową środków trwałych podwyższają wydatki poniesione na ich ulepszenie (przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację i modernizację). Zaznaczono jednocześnie, iż przepisy prawa podatkowego nie precyzują pojęcia "ulepszenie". Powołując się na wypowiedzi judykatury oraz słownikowe znaczenie tego słowa organ stwierdził, iż ulepszenie środka trwałego nie jest tożsame z jego wytworzeniem.