Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 1 sierpnia 2008 r., sygn. II SA/Wr 403/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski (spraw.) Sędziowie: NSA Halina Kremis WSA Anna Siedlecka Protokolant Katarzyna Grott po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 lipca 2008 r. sprawy ze skargi Z.R. i A.R. na uchwałę Rady Miejskiej w Ś. z dnia [...] Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miasta Ś. I. oddala skargę; II. przyznaje od Skarbu Państwa z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na rzecz adwokata A.J. tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu łączną kwotę 505,00 zł (pięćset pięć złotych), stanowiącą wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 400,00 zł (czterysta złotych) wraz z podatkiem VAT w kwocie 88,00 zł (osiemdziesiąt osiem złotych) oraz zwrot opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wynoszącej 17,00 zł (siedemnaście złotych).

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu przez Z.R. i A.R. jest uchwała Rady Miejskiej w Ś. z dnia [...] Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miasta Ś.. Skarżący zarzucili w niej przekroczenie uprawnień i niedopuszczalną ingerencję organu w ich własność, tj. objęcie prywatnej posesji niezwiązanej z pobliskim obszarem planowanej przez Radę zabudowy planem, którego zakazy i nakazy utrudniają funkcjonowanie ich własności i przynoszą straty. Podnieśli także, że o kwestionowanej uchwale dowiedzieli się z pisma Sądu przesyłającego wniosek organu o umorzenie postępowania. Zarzucono w skardze nadto istotne różnice między treścią uchwały a treścią jej załącznika oraz że nie zawiadomiono uczestników już toczącego się procesu w sprawie PZP, choć powiadomienie imienne - zdaniem skarżących - jest obowiązkiem. W związku z powyższym skarżona uchwała jako godząca w prawo winna zostać uznana za nieważną.

Panowie R. zarzucili nadto szkodliwe i uciążliwe dla nich jako właścicieli przypisywanie nieruchomości cech, których nie posiada i roli, której nie spełnia, bez uwzględnienia realiów terenu. Skarpa jest własnością dziedziną, którą nabyli rodzice skarżących w 1946 r. wraz z istniejącymi na niej i przyległymi zabudowaniami mieszkalno-gospodarczymi. Władze ingerując we własność, określiły zaś ten teren użytkiem zielonym. Niedopuszczalne jest - zdaniem skarżących - objęcie przedmiotowego siedliska rygorem podwójnej ochrony bez uzasadnionego ustawą zaliczenia nieruchomości do obszaru podlegającego ochronie oraz bez żadnych przesłanek, badań i ekspertyz, a tylko wskutek uznania jej za tzw. użytek zielony i uznania wzniesienia za zabezpieczenie przeciwpowodziowe.