Wyrok WSA w Łodzi z dnia 1 kwietnia 2008 r., sygn. II SA/Łd 579/07

Dnia 1 kwietnia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Zgierski, Sędziowie Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.), Sędzia WSA Jolanta Rosińska, Protokolant Referendarz sądowy Agnieszka Grosińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2008 roku sprawy ze skarg G. R., J. P., K. K., H. B. i J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] Nr [...], [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego - oddala skargi.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 w związku z art. 105 § 1 K.p.a., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. umorzyło postępowanie odwoławcze toczące się na skutek odwołań od decyzji Prezydenta Miasta R. z dnia [...], znak: [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie wodociągu ulicznego z rur PCV o przekroju 90 mm i długości 100 m w R. przy ul. A na działce oznaczonej nr ewid. [...], obręb [...], wniesionych przez G. R., L. K., M. K., J. W., J. P., Z. P. i W. S.

W jej uzasadnieniu organ odwoławczy podniósł, że przedmiotem inwestycji jest budowa wodociągu na w/w nieruchomości należącej do Gminy, która stanowi odcinek ul. A. Projektowany przebieg wodociągu nie wkracza na inne tereny i stanowi przedłużenie nitki istniejącego wodociągu obsługującego nieruchomości położone przy tejże ulicy. Stosownie do art. 127 § 1 k.p.a. legitymację do wniesienia odwołania ma strona postępowania, czyli podmiot, który spełnia przesłanki określone w art. 28 K.p.a. Legitymacje tę ma więc podmiot, który twierdzi, że decyzja organu I instancji dotyczy jego interesu prawnego lub obowiązku wynikających z przepisu prawa materialnego. Osoby skarżące, do których decyzja organu I instancji nie była skierowana, dowiedziały się o niej z podanej do publicznej wiadomości informacji i złożyły swoje odwołania w terminie. Na gruncie ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 80, poz. 717 ze zm.) decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego ma szczególny charakter. Nie rodzi ona praw do terenu ani też nie upoważnia do rozpoczęcia jakichkolwiek robót budowlanych. Jej istotą jest przesądzenie, w przypadku braku planu zagospodarowania, o możliwości realizacji inwestycji oraz określenie warunków wynikających z przepisów prawa, w tym odnoszących się do ochrony interesów innych osób. W myśl art. 53 ust. 1 tej ustawy stronami postępowania administracyjnego o wydanie takiej decyzji będą w szczególności inwestor i właściciele nieruchomości, na której inwestycja ma być realizowana. Mogą nimi być także inne osoby, które wykażą interes prawny w tym postępowaniu. Nie można więc wykluczyć, że stronami tego postępowania będą, np. właściciele nieruchomości przyległych do terenu objętego planowaną inwestycją, na które może ona oddziaływać ze względu na swój charakter (negatywny wpływ na środowisko). Z akt sprawy wynika, że skarżący nie są właścicielami nieruchomości, na której projektowana inwestycja jest zlokalizowana. Jedynie nieruchomości J. W. oraz L. K. i M. K. (działki nr ewid. [...] i [...]) sąsiadują z terenem inwestycji (działką nr ewid. [...]). Nieruchomości pozostałych osób według danych wynikających z ewidencji gruntów położone są wprawdzie przy ul. A, lecz od strony ul. B, zaś W. S. nie posiada w tym rejonie nieruchomości. Projektowana inwestycja nie dotyczy w ogóle nieruchomości tych osób i nie oddziaływuje na nie negatywnie. Zarzuty osób odwołujących się odnoszą się do kwestii wykraczających poza przedmiot decyzji organu I instancji, gdyż dotyczą historii powstania i urządzenia ul. A, jej przebiegu oraz stanu prawnego. Kwestionowana jest także celowość - zasadność projektowanej inwestycji. W ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. są to okoliczności, które na gruncie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie mają żadnego wpływu na wynik sprawy i nie determinują rozstrzygnięcia o lokalizacji projektowanego przedsięwzięcia. Stąd też skarżący dysponują jedynie interesem faktycznym w sprawie, który wywodzą z subiektywnego przekonania, że mają swój interes w jej rozstrzygnięciu. W tej sytuacji, zdaniem organu odwoławczego, nie przysługuje im przymiot stron w sprawie lokalizacji projektowanej inwestycji.