Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 padziernika 2007 r., sygn. III SA/Wa 108/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Chustecka (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Bożena Dziełak, Asesor WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Protokolant Anna Kurdej, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2007 r. sprawy ze skargi B. S.A. w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] listopada 2006 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1, art. 239 w zw. z art. 14b § 5 Ordynacji podatkowej (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm., dalej powoływanej jako Ordynacja podatkowa) Dyrektor Izby Skarbowej w W. po rozpatrzeniu zażalenia Banku [...] SA z siedzibą w W., dalej Skarżący, na postanowienie Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w W. z [...] sierpnia 2006 r. w sprawie udzielenia pisemnej informacji co do zakresu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, odmówił zmiany kwestionowanego postanowienia i uznania stanowiska Banku za prawidłowe.

W uzasadnieniu decyzji podano, że wnioskiem z 5 czerwca 2006 r. Skarżący zwrócił się o pisemną interpretację, wyjaśniając, że w celu zabezpieczenia spłaty udzielanych kredytów zawierana jest dodatkowa umowa - umowa poręczenia. Przedmiotem tej umowy jest zobowiązanie się poręczyciela do spłaty kredytu w sytuacji kiedy główny dłużnik nie spełnia swego świadczenia. Skarżący wyjaśnił, że w sytuacji kiedy majątek kredytobiorcy nie wystarcza na zaspokojenie wierzytelności uzyskuje postanowienie o nieściągalności. Jednakże w tej samej dacie Bank może nie dysponować analogicznym postanowieniem wobec poręczyciela. Zatem u Skarżącego zrodziła się wątpliwość, czy w rozumieniu art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej powoływanej jako updop) warunek zgodnie, z którym wierzyciel powinien uznać, iż postanowienie o nieściągalności odpowiada stanowi faktycznemu dotyczy stanu faktycznego związanego wyłącznie z sytuacją majątkową dłużnika głównego, czy też uznanie powinno uwzględniać wiedzę banku o sytuacji majątkowej poręczyciela, niezależnie od faktu, czy Skarżący uzyskał postanowienie o nieściągalności wierzytelności z tytułu poręczenia. Skarżący stanął na stanowisku, że art. 16 ust. 2 pkt 1 updop wskazuje, że przesłanka udokumentowania jest spełniona jeżeli łącznie spełnione zostaną warunki: Bank uzna postanowienie organu postępowania egzekucyjnego o nieściągalności wierzytelności wydane przez właściwy organ oraz, że Bank uzna uzyskane postanowienie o nieściągalności wierzytelności za odpowiadające stanowi faktycznemu. W opinii Skarżącego wierzytelności z tytułu kredytu i poręczenia powinny być traktowane rozłącznie, a z analizy art. 16 ust. 1 pkt 10, art. 16 ust. 1 pkt 25 lit c, art. 16 ust. 1 pkt 26 lit b updop, wynika, że ustawodawca nie uzależnia podatkowego traktowania poręczenia od podatkowego traktowania zobowiązania, którego poręczeni dotyczy. W ocenie Skarżącego dla uznania kredytu za koszt podatkowy wystarczające jest udokumentowanie nieściągalności w stosunku do dłużnika głównego.