Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 11 września 2007 r., sygn. III SA/Wr 148/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marcin Miemiec (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia NSA Józef Kremis Sędzia WSA Jerzy Strzebińczyk Protokolant Paulina Rosiak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 11 września 2007 r. sprawy ze skargi P. R. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty oddala skargę

Uzasadnienie

Powołując się na art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), art. 42 ust. 1, art. 87 ust.1, art. 92 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r., nr 204, poz. 2088 ze zm.), pkt. 4.1. załącznika do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym oraz § 4 i § 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2001 r. w sprawie uiszczania przez przedsiębiorców opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U. Nr 150, poz. 1684 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w L. nr [...] z dnia [...], nakładającej na P. R. karę pieniężną w wysokości [...] za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych, Dyrektor Izby Celnej we W. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że dnia 3 sierpnia 2006 r. funkcjonariusze celni skontrolowali na drodze krajowej nr 3 dokumenty zespołu pojazdów samochodowych o łącznej dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony, którego właścicielem i kierowcą był P. R. Nie przedstawił on karty opłaty za przejazd po drogach krajowych. W protokole kontroli stwierdzono naruszenie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Naczelnik Urzędu Celnego w L. wydał zatem decyzję nr [...] z dnia [...], nakładającą na P. R. karę pieniężną w wysokości [...]. Postanowieniem z dnia [...] organ I instancji sprostował oczywistą omyłkę w decyzji nr [...] z dnia [...]. Po rozpatrzeniu zażalenia na to postanowienie utrzymano je w mocy postanowieniem z dnia [...], nr [...].