Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 12 września 2007 r., sygn. II SA/Sz 444/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Dolecki (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski Sędzia WSA Maria Mysiak Protokolant Krzysztof Chudy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września 2007r. sprawy ze skargi S. T. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu oddala skargę

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, działając na podstawie 138 § 1 pkt 1, w zw. z art. 144 kpa art. 57 ust. 7, art. 59f ust. 1, art. 59g ust. 1, oraz art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156 poz. 1118 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia S. T., na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z dnia [...] o nałożeniu kary w wysokości 75.000 zł za nielegalne użytkowanie punktu tankowania pojazdów samochodowych gazem propan-butan, wybudowanego na stacji paliw płynnych w W. - utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu organ podał, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w G., po przeprowadzeniu w obecności inwestora wizji lokalnej na terenie stacji paliw płynnych stwierdził, iż przystąpił on do użytkowania stanowiska tankowania pojazdów samochodowych gazem płynnym, przed uzyskaniem ostatecznej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. W związku z tym organ I instancji działając na podstawie art. 57 ust. 7 i art. 59g ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, postanowieniem z dnia 26 stycznia 2007 r. nałożył na Stefana Tarnowskiego karę z tytułu nielegalnego użytkowania przedmiotowego obiektu. Inwestor wniósł zażalenie na powyższe postanowienie domagając się jego uchylenia i umorzenia postępowania. Skarżący zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że przystąpiono do użytkowania przedmiotowego obiektu budowlanego, podczas gdy w rzeczywistości obiekt ten nie był użytkowany. Poza tym uzasadnienie postanowienia powinno zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, natomiast organ nie spełnił tych wymogów. Inwestor zarzucił ponadto, że organ I instancji nie odniósł się do jego wyjaśnień, z których jednoznacznie wynikało, iż przedmiotowy obiekt budowlany nie był użytkowany. W konsekwencji błędne ustalenia faktyczne wpłynęły na rozstrzygnięcie. Ponadto organ nie wskazał, na czym polegało użytkowanie obiektu budowlanego, co potwierdziłoby, że taki fakt miał miejsce.