Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 20 kwietnia 2007 r., sygn. II SA/Ol 41/07

Dnia 20 kwietnia 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Protokolant Lech Ledwożyw po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2007 roku sprawy ze skargi W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu - oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]", znak "[...]", Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpatrzeniu wniosku W. K. o stwierdzenie nieważności decyzji, wydanej przez działającego z upoważnienia Prezydenta Miasta Naczelnika Wydziału Urbanistyki i Architektury w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie małej elektrowni wodnej na rzece W. na wysokości m. K. odmówiło wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności tej decyzji.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium wskazało, że w postępowaniu w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego, po otrzymaniu wniosku, który wszczyna postępowanie administracyjne, organ administracji w pierwszej kolejności obowiązany jest ustalić, czy wniosek pochodzi od strony. W razie ustalenia,

że o stwierdzenie nieważności wystąpił podmiot nie będący stroną, organ wydaje decyzję o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności. Dodało, iż stroną postępowania nieważnościowego jest jedynie ten, kto posiada interes prawny w kwestionowaniu danego rozstrzygnięcia. Od interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, który jest sytuacją oznaczającą, że dany podmiot jest zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak tego interesu poprzeć przepisami prawa mającego stanowić podstawę skierowania żądania podjęcia stosownych czynności przez organ administracji. Nadto Kolegium podniosło, iż z akt administracyjnych sprawy wynika jednoznacznie, że W. K. posiada co najwyżej interes faktyczny w kwestionowaniu decyzji Naczelnika Wydziału Urbanistyki