Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 28 lutego 2007 r., sygn. II SA/Ol 44/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Adam Matuszak Asesor WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2007 r. sprawy ze skargi G. i T. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" r. nr "[...]" w przedmiocie warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz G. i T. L. kwotę 770,- zł (słownie: siedemset siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; III. orzeka, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana. WSA/wyr.1 - sentencja wyroku

Uzasadnienie

II SA/Ol 44/07

UZASADNIENIE

Wójt Gminy decyzją nr "[...]" z dnia "[...]" r., znak: "[...]" odmówił Państwu G. i T. L. ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji, polegającej na budowie budynku mieszkalnego i budynku gospodarczego (stajni ze stodołą) wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną na działce nr "[...]" w obrębie "[...]" gmina "[...]", stwierdzając iż dokonana analiza, zarówno przedstawionych przez Wnioskodawców dokumentów, jak i rodzaj wnioskowanej zabudowy jako zabudowy zagrodowej o charakterze siedliska, prowadzi do wniosku, że na obszarze analizowanym nie istnieje dla wnioskowanego terenu zabudowy działka sąsiednia spełniająca wymagania art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 lipca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r., Nr 80, poz. 717 ze zm.). Jak zaznaczono w uzasadnieniu tej decyzji, wniosek Zainteresowanych o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego i budynku gospodarczego (stajni ze stodołą) wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, spełniał pozostałe warunki, określone w art. 61 ust. 1 pkt 2-5 cyt. wyżej ustawy.

We wniesionym od wspominanej decyzji Wójta Gminy odwołaniu G. i T. L. zarzucili przedmiotowej decyzji naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 lipca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588), polegającą na przyjęciu, że działka sąsiednia dostępna z tej samej drogi publicznej, będąca punktem odniesienia dla proponowanej nowej zabudowy musi znajdować się na obszarze analizowanym w rozumieniu tego przepisu. Nadto, iż punktem odniesienia dla ustalenia przesłanki w tym przepisie opisanej, nie jest działka sąsiednia dostępna z tej samej drogi publicznej, lecz granica zabudowy na niej istniejącej. W przekonaniu Odwołujących się, nie wolno obszaru takiej działki ograniczać tylko do jej części zabudowanej. Sąsiedztwo w rozumieniu tej normy wyznacza granica działki, a nie granica zabudowy. Odwołujący podnieśli również, iż wydając decyzję organ I instancji przekroczył granice uznania administracyjnego, określone w regulacji § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r., co polegało na dowolnym rozważeniu całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz wszystkich okoliczności sprawy i dowolnym, pozbawionym uzasadnienia określeniu obszaru analizowanego pod względem urbanistycznym, czym naruszono art. 107 § 3 kpa. Zarzucili także naruszenie art. 7 i 77 kpa poprzez nierozważnie interesu stron i pominięcie okoliczności, iż interes publiczny nie sprzeciwiał się uwzględnieniu interesu stron i ich uprawnień właścicielskich oraz poprzez nie uwzględnienie ustaleń zawartych w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy "[...]", zatwierdzonym uchwałą Rady Gminy "[...]" nr "[...]" z dnia "[...]" r. Z przytoczonej w odwołaniu argumentacji wynika nadto, że w opinii Odwołujących z żadnego przepisu, w szczególności ani z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ani z § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r., nie wynika, iż działka sąsiednia winna znajdować się w obszarze analizowanym. Odwołujący się twierdzili, iż art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wymaga jedynie, aby działka sąsiednia dostępna była z tej samej drogi publicznej, natomiast § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. precyzuje, że obszar analizowany wyznacza się jedynie w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu, dla przeprowadzenia na nim analizy funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy i intensywności wykorzystania terenu, w zakresie warunków, o których jest mowa w art. 61 ust.1-5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Odwołujący podkreślili, iż § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. ustala jedynie granicę minimalną obszaru analizowanego, sprecyzowanie zatem tej odległości mieści się więc w ramach uznania administracyjnego, co nie oznacza, iż granica ta może być wyznaczana dowolnie. Wyznaczając w niniejszej sprawie promień obszaru analizowanego o długości 340 m (1 m ponad trzykrotność długości frontu działki Odwołujących się), organ winien był uzasadnić swe stanowisko, stosownie do treści art. 107 § 3 kpa. Jak wskazali Odwołujący się, w zaskarżonej decyzji organ I instancji uzasadnił przyjęte rozwiązanie jednym zdaniem. Strony ponadto zauważyły, iż organ I instancji nie wyjaśnił, jakie konkretnie cechy krajobrazu miałyby decydować o wielkości obszaru analizowanego i jak ma się do tego wielkość zabudowy wsi "[...]". Strony zauważyły również, iż organ I instancji porównując nieruchomość Wnioskodawców do działki Nr "[...]" i budynku recepcyjno-socjalnego położonego na znajdującym się tam polu namiotowym, błędnie twierdził, że budynek ten może być wyłącznie odniesieniem dla zabudowy usług turystycznych, nie zaś dla zabudowy zagrodowej. W przekonaniu Stron, nie można zakładać, iż porównanie funkcji zabudowy zgodnie z intencją ustawodawcy, ma polegać na czysto kazuistycznym ich podziale na: mieszkalną, siedliskową, usługową turystyczną, itp. Ten sam bowiem budynek recepcyjno-socjalny położony na polu namiotowym, może z punktu widzenia jego konstrukcji i cech użytkowych służyć i służy, jak podkreślają, celom mieszkalnym.