Wyrok WSA w Krakowie z dnia 16 lutego 2007 r., sygn. II SA/Kr 301/04

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Tuszyńska (spr.) Sędziowie AWSA Wojciech Jakimowicz WSA Ewa Rynczak Protokolant Teresa Jamróz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lutego 2007 r. sprawy ze skargi A.F. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 09 stycznia 2004 r. Nr: [...] w przedmiocie odmowy nałożenia na inwestora obowiązku wykonania czynności prowadzących do stanu zgodnego z prawem I. Uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu l instancji II. Zasądza od Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżącego A. F. kwotę 500 zł ( pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2003 r. znak: [...], Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] działając na podstawie art. 80 ust. 2 pkt 1, art. 81 ust. 1 pkt 2, art. 83 ust. 1, art. 51 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 3 i art. 51 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 106 poz. 1126 ze zm.) oraz art. 104 k.p.a., odmówił nałożenia na inwestora - Burmistrza Miasta - obowiązku wykonania określonych czynności prowadzących do przywrócenia głównego wejścia do budynku przy ul. [...] do stanu poprzedniego, zgodnie z Miejscowym Planem Ogólnym Zagospodarowania Przestrzennego Miasta z 1994 r.

W uzasadnieniu organ podał, że postępowanie toczyło się z wniosku A.F.. Po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających organ wskazał, że Urząd Miasta pismem z dnia [...] 1995 r. ("[...]") dokonał zgłoszenia remontu ulicy [...] w [...] na odcinku od ul. [...] do ul. [...]. Remont ten przeprowadził w latach 1995-1997. Obejmował on modernizację małej architektury, oświetlenia ulicznego, kanalizacji burzowej i wymianę nawierzchni z asfaltowej na kostkę brukową. W ocenie organu, wykonanie nowego oświetlenia i elementów architektury ulicznej nie stanowiło "remontu" ulicy w rozumieniu art. 3 ust. 9 Prawa budowlanego z 1994 r., lecz "przebudowę". Na uzasadnienie powyższego twierdzenia organ przytoczył treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 marca 2001 r. (sygn. akt SA/Bk 852/00) o treści "Jeśli roboty budowlane polegają na wykonaniu faktycznie nowego obiektu budowlanego, choć z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych pozostałych po innym obiekcie budowlanym, który uległ zniszczeniu, inwestor dokonuje nie remontu (art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz. U. 1994 r. Nr 89 poz. 414 ze zm.), lecz odbudowy (art. 3 pkt 6 tej ustawy)". Następnie organ podał, że z art. 28 cytowanej ustawy wynika, iż przed przystąpieniem do wykonywania robót budowlanych inwestor jest zobowiązany uzyskać pozwolenie na budowę. Wyjątki od tej zasady przewiduje art. 29 powołanej ustawy, który umożliwia przystąpienie do robót bez pozwolenia na budowę albo tylko po dokonaniu zgłoszenia. Mając na uwadze powyższe, organ stwierdził, że w niniejszej sprawie organ administracji architektoniczno-budowlanej naruszył przepisy Prawa budowlanego. Przyjął on bowiem zgłoszenie zamiaru wykonania określonych robót budowlanych, choć dla ich wykonania wymagane było pozwolenie na budowę. Mimo jednak braku decyzji administracyjnej rozstrzygającej o pozwoleniu na budowę, w ocenie organu nie można było zastosować sankcji z art. 48 Prawa budowlanego. Inwestor bowiem uzyskał zgodę właściwego organu na wykonanie określonych robót "faktycznie", a nie formie aktu administracyjnego. Dlatego organ orzekając w niniejszej sprawie zastosował tryb przewidziany w art. 51 w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy. Przy rozpatrywaniu sprawy miał na uwadze, że inwestor posiadał projekt budowlany modernizacji ul. [...] opracowany w [...] 1995 r. przez mgr inż. arch. M. K. i mgr inż. arch. A. O. oraz wymagane uzgodnienia i opinie. Z protokołu przesłuchania świadka z dnia [...] 2003 r. wynikało natomiast, że przedmiotowy remont w rejonach schodów, szachtów i wejść do budynków był każdorazowo omawiany z właścicielami posesji. W tej sytuacji organ orzekł jak w sentencji. Dodał, że decyzja nie rozstrzygała kwestii dotyczących prawa własności nieruchomości.