Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 16 stycznia 2007 r., sygn. I SA/Wr 1567/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryka Łysikowska Sędziowie Sędzia WSA Ireneusz Dukiel (sprawozdawca) Asesor WSA Anetta Chołuj Protokolant Katarzyna Motyl po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2007 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy ze skargi Spółdzielni A w Z. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...], nr [...] przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym za styczeń 2005 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Celnej we W. po rozpatrzeniu odwołania Spółdzielni A w Z., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w W. z dnia [...], nr [...], w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym za styczeń 2005 r. w wysokości [...].

Skarżąca spółdzielnia w 2005 r. prowadziła działalność gospodarczą polegającą m.in. na sprzedaży oleju opałowego przeznaczonego wg oświadczeń nabywców na cele grzewcze. Przeprowadzone w Spółdzielni czynności kontrolne ujawniły, że zweryfikowane oświadczenia zawierały fikcyjne dane personalno-adresowe. Organ podatkowy I instancji za styczeń 2005 r. ostatecznie zakwestionował autentyczność oświadczeń wystawionych na N. A. N. i R. J. uznając, iż nie dokumentują one sprzedaży oleju opałowego na cele opałowe, przy czym ustalił także, że podatnik w tym okresie, składając deklaracje podatkowe dla potrzeb podatku akcyzowego, nie wykazywał podatku akcyzowego z tytułu sprzedaży oleju opałowego i nie dokonywał wpłat należnych kwot akcyzy. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzono, iż w styczniu 2005 r. podatnik nie opodatkował podatkiem akcyzowym sprzedaży 563 litrów oleju opałowego z tytułu dokonania sprzedaży oleju opałowego na cele inne niż opałowe, a tym samym zaniżył podatek akcyzowy.

W skardze strona skarżąca nie zgadzając się z decyzjami obu instancji, zarzuciła brak logiki w kwestionowaniu wskazanych wyżej oświadczeń wobec jasnej treści art. 35a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, zgodnie z którym sprzedawca wyrobów akcyzowych może (a nie musi) żądać od nabywcy okazania dowodu tożsamości. Spółdzielnia wskazała nadto, że w obowiązujących od 1 maja 2004 r. przepisach akcyzowych, ustawodawca pominął uregulowanie obowiązujące w poprzednim stanie prawnym wynikające z art. 35a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, który upoważniał sprzedawcę wyrobów akcyzowych do żądania okazania dowodu tożsamości lub innego dokumentu identyfikującego nabywcę, w sytuacji gdy przepisy uzależniały zastosowanie przez sprzedającego preferencyjnej stawki podatku od złożenia przez nabywcę oświadczenia o przeznaczeniu towaru na określone cele. W ocenie strony skarżącej powyższe uregulowanie było sprzeczne z ustawą o ochronie danych osobowych. Skarżąca twierdziła, że dochowała należytej staranności przy odebraniu przedmiotowych oświadczeń, co jej zdaniem potwierdził także sam organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, gdyż oświadczenia te zawierały wszelkie wymagane dane. Podatnik nadto wskazał, że zarzut "sfałszowania" danych personalno-adresowych organ powinien był udowodnić, powołując biegłych z zakresu grafologii. Odnośnie zarzutu, że spółdzielnia nie wykazywała podatku akcyzowego z tytułu sprzedaży oleju opałowego i nie dokonywała wpłat należnych kwot akcyzy, skarżąca podała, że taka konieczność nie zachodziła wobec faktu, iż całość posiadanego oleju została odsprzedana na cele grzewcze, a tym samym nie powstał w ogóle obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym. W skardze podniesiono także, że przy sprzedaży oleju opałowego Spółdzielnia zarabiała tylko na marży handlowej (różnicy między hurtową ceną zakupu a detaliczną ceną sprzedaży), natomiast korzyści w podatku akcyzowym uzyskiwał kupujący, który składał oświadczenia podając nieprawdziwe dane personalno-adresowe.