Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 15 listopada 2006 r., sygn. II SA/Ol 639/06

 

Dnia 15 listopada 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędziowie Protokolant Sędzia NSA Janina Kosowska Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora (spr.) Asesor WSA Irena Szczepkowska Lech Ledwożyw po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2006 roku sprawy ze skargi W. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" roku nr "[...]" w przedmiocie umorzenia postępowania o wydanie warunków zabudowy - oddala skargę WSA/wyr.1 - sentencja wyroku

Uzasadnienie

UZASADNIENIE:

Przedmiotem skargi wniesionej przez W. M. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" r. , którą to organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie o ustalenie warunków zabudowy z uwagi na to, że teren, na którym planowana jest inwestycja, został objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego

Z przekazanych Sądowi przez organ akt administracyjnych wynika, iż w dniu 29 marca 2003 r. W. M. złożył wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno-usługowego, na terenie działki oznaczonej numerem geodezyjnym "[...]", położonej w miejscowości "[...]".

Burmistrz Miasta "[...]" decyzją z dnia "[...]" r. odmówił ustalenia warunków zabudowy dla wskazanej inwestycji, ponieważ Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad negatywnie zaopiniował lokalizację tej inwestycji wskazując, iż przedmiotowa działka położona jest w pasie zarezerwowanym pod przebudowę węzła komunikacyjnego w obrębie skrzyżowania dróg krajowych.

Decyzja ta najpierw została utrzymana w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia "[...]" r. Jednak w dniu 1 października 2004r. organ odwoławczy, w trybie art. 54 § 3 p.p.s.a., uchylił własną decyzję oraz decyzję Burmistrza Miasta z dnia "[...]" r. i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpoznania, wskazując, iż rozstrzygnięcie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad wykraczało poza ramy zakreślone normą art. 35 ust. 3 ustawy o drogach publicznych, a przez to nie mogło stanowić odmowy ustalenia warunków zabudowy dla planowanej inwestycji.