Wyrok WSA w Kielcach z dnia 24 listopada 2006 r., sygn. I SA/Ke 243/06

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Rojek, Sędziowie Sędzia WSA Maria Grabowska,, Asesor WSA Mirosław Surma (spr.), Protokolant Dominik Gajek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 listopada 2006 r. sprawy ze skargi Z. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. oddala skargę

Uzasadnienie

I SA/Ke 243/06

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...]nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia [...] nr [...], odmawiającą stwierdzenia dla Z. K. nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za miesiąc wrzesień 2005r. w kwocie 42.953,70 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ II instancji wskazał, że w dniu 21 grudnia 2001 r. spółka A zawarła ze Z. K. umowę o pracę na czas określony, tj. od 2 stycznia 2002 r. do 31 grudnia 2006r. Jak podniósł organ, według postanowień punktu 2. zawartej umowy, w przypadku jej rozwiązania przed 31 grudnia 2006r. pracodawca był zobowiązany do jednorazowej wypłaty na rzecz Z. K. odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za czas od dnia jej rozwiązania do 31 grudnia 2006r. Spółka A pismem z dnia 22 sierpnia 2005r. rozwiązała wskazaną umowę o pracę z dniem 31 sierpnia 2005r. We wrześniu 2005r., stosownie do postanowień umowy, spółka wypłaciła byłemu pracownikowi kwotę odszkodowania netto w wysokości 186.669,30zł i pobrała od dokonanej wypłaty należną zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 43.786,70zł. Wnioskiem z dnia 2 lutego 2006r. Z. K. zwrócił się o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych na kwotę 42.953,70zł, powołując się na przywracający go do pracy w spółce A wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 5 grudnia 2005r., sygn. akt IV P 1577/05. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej brak jest podstaw do stwierdzenia nadpłaty. Stosownie bowiem do treści art. 10 ust. 1 pkt 1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), źródłem dokonanej na rzecz Z. K. wypłaty był łączący podatnika ze spółką A stosunek pracy, a wypłacona suma stanowiła wykonanie przez spółkę zobowiązania wynikającego z zawartej umowy o pracę. Przyjęcia odmiennego stanowiska nie może, zdaniem organu, uzasadniać orzeczenie Sądu Rejonowego w K. o przywróceniu Z. K. do pracy. W świetle bowiem art. 48 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r., Nr 21, poz. 94 ze zm.) warunkiem przywrócenia do pracy jest zgłoszenie przez pracownika gotowości do pracy w terminie 7 dni od uzyskanego orzeczenia sądowego o przywróceniu do pracy. Dopiero to zgłoszenie pozwala na restytucję stosunku pracy. Ponieważ zaś, jak wynika z pisma spółki A z dnia 4 lipca 2006r., do tego dnia pomimo wezwań Z. K. nie stawił się do pracy ani nie zwrócił wypłaconej kwoty odszkodowania, brak zdaniem organu podstaw do przyjęcia, że nastąpiło skuteczne przywrócenie do pracy, a tym samym że nie doszło do rozwiązania umowy o pracę, warunkującego powstanie roszczenia o wypłatę odszkodowania. W konsekwencji nie można przyjąć, że Spółka pobrała zaliczkę na podatek dochodowy nienależnie lub w wysokości wyższej od należnej w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 ze zm.). Wypłacona podatnikowi kwota nie mieści się także w ocenie organu w katalogu zwolnień przedmiotowych określonych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawą dokonanej wypłaty nie były bowiem przepisy ustaw, ale wyłącznie postanowienia umowy o pracę.