Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 14 lutego 2006 r., sygn. I SA/Wr 1190/05

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący - Sędzia NSA Henryka Łysikowska (sprawozdawca), Sędzia WSA - Ludmiła Jajkiewicz,, Sędzia WSA - Marta Semiczek, Protokolant - Katarzyna Gierczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2006 r. sprawy ze skargi J. i Z. B. na decyzję Izby Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za 1995r, zaległości podatkowej oraz odsetek z zwłokę 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz J. B. i Z. B. kwotę 5615 zł/pięć tysięcy sześćset piętnaście złotych/tytułem kosztów postępowania; 3. stwierdza, że decyzja wymieniona w pkt. 1 nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

J. i Z. B. zaskarżyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego decyzję Izby Skarbowej we W. z dnia [...] Nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego W. S. M. z dnia [...], w której określono skarżącym wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 1995, zaległość podatkową w tym podatku oraz odsetki za zwłokę . Dochód podatnika z działalności gospodarczej za 1995 r. ustalono na kwotę [...], tj. o [...] więcej ([...] z tytułu zwiększenia dochodu oraz [...] z tytułu wydatków nie uznanych za koszt uzyskania przychodu) niż to wynika z zeznania podatkowego Z. B. Łączny dochód małżonków J. i Z. B. wyniósł zatem [...] ([...] jako dochód męża i [...] jako dochód żony), natomiast podatek (po dokonaniu odliczeń wskazanych przez podatników) ustalono w kwocie [...].

W rozpoznawanej sprawie organy podatkowe przyjęły, że skarżący - Z. B. wykorzystując swoje związki gospodarcze z innym podmiotem , nie wykazał dochodu w wysokości jakiej należałoby się spodziewać, gdyby związki te nie istniały. Dla jednego ze swych kontrahentów, to jest J. G., podatnik ten wykonywał świadczenie na warunkach korzystniejszych i odbiegających od ogólnie stosowanych norm wobec innych kontrahentów w czasie i miejscu wykonywania świadczenia poprzez zastosowanie znacznie niższej marży nie zapewniającej pokrycia ponoszonych kosztów rodzajowych związanych ze sprzedażą na rzecz tego kontrahenta, co skutkowało przerzuceniem na niego dochodu. Organy podatkowe w rozpoznawanej sprawie zastosowały art. 25 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 1993 Nr 90 poz.416 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 1995 r., a kwotę, o którą podatnik zaniżył dochód wskazany w zeznaniu podatkowym ustaliły w drodze szacowania.