Wyrok WSA w Lublinie z dnia 21 kwietnia 2010 r., sygn. I SA/Lu 835/09

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz (sprawozdawca), Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz,, NSA Irena Szarewicz-Iwaniuk, Protokolant Stażysta Bartłomiej Pastucha, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi H. S. i B. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 30 września 2009 r., nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej, na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), po rozpatrzeniu odwołania H. S. i B. S. od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 20 listopada 2008 roku, znak: [...] określającej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok w wysokości 447.031 zł - uchylił rozstrzygnięcie organu I instancji w całości i określił zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok w wysokości 416.359 zł.

W jej uzasadnieniu wskazano, że podstawą wydania decyzji przez organ I instancji były ustalenia poczynione w trakcie kontroli skarbowej wskazujące na zaniżenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok.

W oparciu o zebrany w toku postępowania kontrolnego materiał dowodowy organ pierwszej instancji stwierdził, iż małżonkowie S. zaniżyli podatek dochodowy od osób fizycznych za 2002 rok o kwotę 416.091,30 zł w związku z wypełnieniem dyspozycji zawartej w przepisie art. 25 ust. 4 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 roku Nr 14, poz 176, z późno zm.).

Od wydanej decyzji pełnomocnik skarżących wniósł w terminie odwołanie z wnioskiem o jej uchylenie w całości, zarzucając naruszenie art. 180 w związku z art. 188 Ordynacji podatkowej poprzez całkowicie bezzasadne pominięcie wniosków dowodowych zgłaszanych przez podatników, co w efekcie doprowadziło do wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia. W jego uzasadnieniu w szczególności zakwestionowano oparcie się przez organ I instancji na materiale dowodowym zebranym w toku innych postępowań podatkowych, następnie włączonych do akt przedmiotowej sprawy.