Wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 grudnia 2005 r., sygn. V SA/Wa 2383/05

Prawną podstawą, która zdaniem organów administracyjnych zadecydowała o odmowie wyrażenia zgody na wydanie skarżącemu polskiego dokumentu tożsamości cudzoziemca, był art. 74 ust. 2 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 128 poz. 1175 ze zm./.

Przepis ten wymaga ustalenia faktów i ich oceny z punktu widzenia spełnienia przez cudzoziemca istnienia czterech przesłanek:

- bycia bezpaństwowcem;

- przebywania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej bez dokumentu podróży;

- przemawia za tym interes Rzeczpospolitej Polskiej;

- uzyskanie przez cudzoziemca innego dokumentu potwierdzającego tożsamości nie jest możliwe.

Postanowienie oparte na art. 74 ust. 2 jest rozstrzygnięciem uznaniowym. Oznacza to, że organ zobowiązany jest w czytelny sposób, umożliwiający sądowi kontrolę poszczególnych etapów rozumowania, przedstawić wszystkie przesłanki faktyczne i interpretacyjne wnioskowania. Uznanie zatem nie oznacza w żadnym razie prawa organu do jakiegokolwiek dowolnego działania.

Celem wprowadzenia do porządku prawnego przepisów dających możliwość wydania osobom przebywającym na terytorium Polski i nie posiadających żadnego obywatelstwa - polskiego dokumentu tożsamości cudzoziemca - była chęć porządkowania spraw pobytu cudzoziemców na terytorium Polski.

Brak posiadania przez apatrydów jakiegokolwiek dokumentu tożsamości rodziło i rodzi szereg negatywnych skutków, tak dla nich /np. brak możliwości zameldowania się, złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na zamieszkanie itp./, jak i dla organów państwa m.in. w zakresie legalizacji ich pobytu na terytorium Polski, przestrzegania obowiązku meldunkowego, i w tym też zakresie należy doszukiwać się i tak też interpretować sformułowanie przepisu "przemawia za tym interes Rzeczypospolitej Polskiej".