Wyrok WSA w Łodzi z dnia 15 grudnia 2005 r., sygn. III SA/Łd 676/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Nowacki (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska, Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski, Protokolant Asystent sędziego Żywilla Krac, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 grudnia 2005 roku sprawy ze skargi Z. P. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją nr [...] z dnia [...]. Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny w Ł., na podstawie art.27 ust.1 ustawy z dnia 14 marca 1985r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej(Dz.U. nr 12 poz.49 z późn. zm.) w związku z § 1 ust.1 i § 10 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983r. w sprawie chorób zawodowych(Dz.U. nr 65 poz.364 z późn. zm.) stwierdził brak podstaw do uznania u Z. P. czerniaka złośliwego za chorobę zawodową.

W uzasadnieniu stwierdzono, iż z orzeczenia Poradni Chorób Zawodowych w Ł. wynika, iż brak jest związku przyczynowego między stwierdzoną chorobą skóry a narażeniem Z. P. na etylinę, smary i oleje przemysłowe. Mając to na uwadze organ administracji orzekł jak w sentencji decyzji.

Odwołanie od wymienionej decyzji wniósł Z. P. podnosząc, iż jest ona krzywdząca.

Decyzją nr [...] z dnia [...] Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu administracji I instancji.

W uzasadnieniu stwierdzono, iż zgodnie z treścią § 1 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983r. za chorobę zawodową uważa się chorobę określoną w załączniku do rozporządzenia, jeżeli była ona spowodowana wykonywaniem zatrudnienia w warunkach narażających na jej powstanie. Z. P. był poddany dwukrotnie badaniu w jednostkach organizacyjnych służby zdrowia a mianowicie w A Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Ł. oraz w Instytucie Medycyny Pracy w S. Obie jednostki stwierdziły, iż brak jest związku przyczynowego pomiędzy rozpoznaną chorobą skóry a narażeniem na działanie etyliny, smarów oraz olejów napędowych. Nie zostały zatem spełnione przesłanki do uznania schorzenia za chorobę zawodową. Mając to na uwadze organ odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.