Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 wrzenia 2005 r., sygn. II SA/Wr 617/03

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Halina Kremis, Asesor WSA Alicja Palus, Protokolant Patrycja Kikosicka-Jędrzejczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 września 2005r. sprawy ze skargi E. i Z. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...]r. Nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji organu I instancji w sprawie odmowy ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy domu wielorodzinnego we W. przy ul. B. [...] I. uchyla zaskarżoną decyzję II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana

Uzasadnienie

Decyzją nr [...]z dnia [...]r. Prezydent W., na podstawie art. 40 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999r. Nr 15, poz. 139) oraz ustaleń miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego miasta Wrocławia z dnia 10.06.1988r. (Dz. Urz. Woj. Wrocławskiego Nr 11, poz. 165) i terenu w rejonie ulicy G. i M. we W. z dnia [...]r., odmówił ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy domu mieszkalno-usługowego wielorodzinnego III kondygnacyjnego i podpiwniczonego na działkach nr [...],[...]i [...] przy ul. B. [...], ze względu na brak zgodności z ustaleniami planów miejscowych. Według ustaleń przytoczonych w uzasadnieniu, teren przeznaczony pod zabudowę znajduje się na obszarze dwóch planów zagospodarowania przestrzennego. Przeważająca część terenu znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem MN i przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową niską z przewagą jednorodzinnej, zaś w funkcji uzupełniającej pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną o niskiej intensywności do 3 kondygnacji. Pozostała część terenu znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem C7V/MN i przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, w funkcji podstawowej pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, wysokość zabudowy trzy kondygnacje, trzecia kondygnacja wyłącznie w formie poddasza użytkowego. Organ wskazał na treść wyroku NSA z dnia 11.01.2002r. sygn. akt II SA/Wr 463/2000 dotyczącego ustalenia warunków zabudowy dla tego terenu na wniosek innego inwestora, w którym wyrażono ocenę prawną, że zabudowa uzupełniająca jest dopuszczalna pod warunkiem zachowania podstawowej funkcji przeznaczenia terenu. Plan miejscowy nie precyzuje pożądanych proporcji obu funkcji i dlatego wymóg zachowania funkcji podstawowej należy odnieść do każdej działki (terenu) podlegającej zabudowie, aby nie dopuścić do faktycznego zrealizowania stopniowo wyłącznie funkcji uzupełniającej. Tymczasem inwestor zamierzał wybudować kolejny budynek wielorodzinny na terenie przeznaczonym zasadniczo pod zabudowę jednorodzinną, co było sprzeczne z planem miejscowym wobec naruszenia dominującej funkcji przeznaczenia terenu. Zamierzenie inwestora było ponadto sprzeczne z planem miejscowym z 2000r., przewidującym jedynie zabudowę jednorodzinną. Plan nie zaleca w ogóle lokalizacji zabudowy na przeważającej części działki nr [...], jako położonej w zasięgu rzeki K.. Decyzja uwzględniająca wniosek inwestora byłaby dlatego nieważna zgodnie z art. 46a ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy.