Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 31 stycznia 2005 r., sygn. I SA/Gl 71/04

Twierdzenie, że do ustalenia kosztów uzyskania przychodów sprzedanych środków trwałych nie są potrzebne tabele amortyzacyjne, nie da się pogodzić z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, zgodnie z którym w przypadku sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest nieumorzona wartość środka trwałego. Wskazać należy, że kosztem w takim przypadku może być wyłącznie cena sprzedaży pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych. Określenie zatem kosztów według zaproponowanej przez pełnomocnika metody, tzn. ustalenia, kiedy podatnik nabył środek trwały i za ile oraz kiedy i za ile go sprzedał, nie mogło być przez organy podatkowe uwzględnione.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi "S" Spółka z o.o. (...) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 10 grudnia 2003 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych - oddala skargę.

Decyzją z dnia 15 września 2003 r. (...) Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w K. odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r. w kwocie 127.992,00 zł. W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy podniósł, iż przyczyną odmowy stwierdzenia nadpłaty jest brak wskazania, z jakiego tytułu przychody Spółki miały ulec zmniejszeniu o kwotę 377,26 zł oraz z jakiego tytułu koszty uzyskania przychodów należało obniżyć o kwotę 370.891,44 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy wskazał, że przyczyną żądania stwierdzenia nadpłaty był wynik ponownego księgowania zdarzeń gospodarczych mających miejsce w 1999 r. Efektem powtórnego księgowania było wystąpienie różnic w rachunku zysków i strat sporządzonym przez poprzedniego księgowego Tomasza R. i rachunkiem sporządzonym przez Biuro "D". O powyższe różnice podatnik dokonał korekty przychodów i kosztów ich uzyskania w zeznaniu CIT-8 za 1999 r., dokonując: