Wyrok WSA w Łodzi z dnia 13 maja 2004 r., sygn. II SA/Łd 2334/01

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski (spr.), Sędziowie : NSA Anna Łuczaj, NSA Anna Stępień, Protokolant asystent sędziego Dominika Janicka, po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi E. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu oddala skargę. -

Uzasadnienie

II SA/Łd 2334/01

UZASADNIENIE

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. decyzją z dnia [...] wydaną w wyniku odwołania E. P. od decyzji Wójta Gminy Ż., z dnia [...] nr [...], odmawiającej ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla projektowanej stacji paliw płynnych w miejscowości S. gm. Ż. na działkach nr ewid. 290/4, 291/4, 291/7, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego wskazano, iż organ I instancji odmówił A. i E. P. ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy stacji paliw płynnych na wymienionych działkach, wskazując, iż do lokalizacji projektowanej inwestycji negatywnie odniósł się Generalny Dyrektor Dróg Publicznych w trybie art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 74, poz. 838), co znalazło swój wyraz w ostatecznym postanowieniu z dnia [...] nr [...]. Od powyższej decyzji odwołał się E. P., wskazując, iż nie zgadza się z interpretacją miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wyrażoną przez organ I instancji. Skarżący wskazał, iż na wskazanym terenie brak jest zakazu lokalizacji stacji paliw, a przeciwnie w jego ustaleniach stacja ta jest imiennie wymieniona. Ponadto za dopuszczalnością jej realizacji przemawia nie tylko treść ustaleń planu zagospodarowania, ale i wcześniejsza decyzja Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych z dnia [...] wyrażająca zgodę na wykonanie dwóch zjazdów z drogi publicznej do pawilonu gastronomicznego wzniesionego na terenie objętym postępowaniem. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. uzasadniając swoją decyzję powołało się na art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r., nr 15, poz. 139 ze zm.) wskazując, iż ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla projektowanej inwestycji następuje na podstawie ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Powołując się na art. 40 ust. 3 cytowanej ustawy, wskazano, że decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydawana jest po uzyskaniu uzgodnień lub decyzji wymaganych ustawą i przepisami szczególnymi. Do tych przepisów należy także ustawa o drogach publicznych, a zgodnie z art. 3 ust. 4 tej ustawy, lokalizowanie zabudowy wzdłuż zarezerwowanych pasów terenów nowo wybudowanych lub istniejących dróg może nastąpić tylko w wypadku włączenia ruchu drogowego, spowodowanego tą zabudową, do istniejącej lub projektowanej drogi, wyłącznie w miejscach określonych przez zarząd drogi. W dalszej części uzasadnienia decyzji Kolegium wskazało, iż działki odwołującego się znajdują się w strefie, w której według planu zagospodarowania gminy Ż. dopuszczono realizację stacji benzynowej, po uzyskaniu pozytywnej decyzji zarządcy drogi "przed wydaniem stosownej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu". W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że rozstrzygnięcie w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla omawianej inwestycji, zdeterminowane jest zarówno ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jak i stanowiskiem zarządcy drogi. Ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego wiążą właścicieli gruntów, potencjalnych inwestorów jak i organy administracji publicznej rozstrzygające sprawy z zakresu zagospodarowania przestrzennego terenu. W postępowaniu administracyjnym nie mogą one być kwestionowane ani też dowolnie interpretowane. Z kolei Generalny Dyrektor Dróg Publicznych z powodów wyrażonych w postanowieniu z dnia [...] lokalizację wnioskowanej inwestycji uznał za niedopuszczalną.