Interpretacja indywidualna z dnia 20.03.2018, sygn. 0113-KDIPT3.4011.116.2018.1.KSM, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT3.4011.116.2018.1.KSM

Czy kwota wypłaconego odszkodowania korzysta ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.)?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2018 r. (data wpływu 28 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W związku z wyrokiem Sądu Apelacyjnego Gmina Miejska w 2017 r. wypłaciła odszkodowanie dla osoby fizycznej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie. W uzasadnieniu wyroku Sądu stwierdzono, że jest to odszkodowanie za szkodę rzeczywistą, poniesioną na skutek podjęcia uchwały przez Radę Miasta o uchwaleniu planu zagospodarowania przestrzennego. Pozwana Gmina wniosła o oddalenie powództwa zarzucając brak szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a uchwaleniem planu miejscowego. Wyrokiem z dnia 2016 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo. Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny szczegółowo zaprezentowany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, z którego wynika, że powódka jest właścicielką dwóch nieruchomości składających się z działek. Obie te nieruchomości nabyła w 2002 r. Podlegały one w tym czasie ustaleniom miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego dla miasta. W 2003 r. miejscowy plan zagospodarowania utracił swą moc. Powódka planowała wykonać inwestycję mieszkaniową we współpracy z sąsiadami polegającą na budowie dwóch budynków jednorodzinnych. Wniosek o ustalenie warunków zabudowy złożyła w listopadzie 2003 r . W ramach decyzji organ określił, że teren objęty wnioskiem zlokalizowany jest na obszarze zagrożeń geodynamicznych o znacznych spadkach terenu, a realizacja planowanej inwestycji może doprowadzić do uaktywnienia i rozwoju procesów osuwiskowych. Wydano decyzję o odmowie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji objętej wnioskiem. W 2011 r. powódka zwróciła się pismem do Prezydenta Miasta o wypłatę odszkodowania z tytułu poniesionej szkody polegającej na utracie wartości działek. Prezydent Miasta w 2012 r. odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, że powódka nie poniosła rzeczywistej szkody i nie udokumentowała jej wysokości. Powódka skierowała sprawę na drogę postępowania sądowego, w wyniku którego Sąd Apelacyjny stwierdził, że użyte w ww. przepisie pojęcie rzeczywista szkoda, z uwzględnieniem wykładni tego pojęcia funkcjonującego na tle art. 361 Kodeksu cywilnego obejmuje także obiektywny spadek wartości nieruchomości wynikający z uniemożliwienia lub istotnego ograniczenia możliwości korzystania z niej w dotychczasowy sposób lub w sposób zgodny z przeznaczeniem. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 2017 r. wypłacono odszkodowanie wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.