Decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 13.09.2006, sygn. PB I-1/4117/IN-12/US-Zg/06/JN, Izba Skarbowa w Łodzi, sygn. PB I-1/4117/IN-12/US-Zg/06/JN

Działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 08.08.2006r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zgierzu z dnia 08.08.2006 r. Nr I-1/415/28/06 zmienia w/w postanowienie.

Pismem z dnia 09.05.2006r. (data doręczenia do urzędu skarbowego 18.05.2006r.), zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zgierzu z wnioskiem dotyczącym udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż jest Pan współwłaścicielem spółki cywilnej, która poniosła koszty na zorganizowanie imprezy otwarcia centrum handlowego. Uważa Pan, że jeżeli impreza była skierowana do szerokiego kręgu odbiorców, to koszty poniesione z tego tytułu nie podlegają ograniczeniu wynikającym z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.Ze złożonego wniosku nie wynikało jednak, że informacja o mającej się odbyć imprezie została skierowana do szerokiego kręgu przypadkowych odbiorców.Naczelnik Urzędu Skarbowego w Zgierzu w postanowieniu z dnia 08.08.2006 r. Nr I-1/415/28/06 nie podzielił wyrażonego przez Pana poglądu. Stwierdził bowiem, iż była to impreza skierowana do potencjalnych odbiorców, co uzasadnia przyjęcie stanowiska że nie miała charakteru reklamy publicznej. Dlatego też zdaniem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zgierzu wydatki poniesione na zorganizowanie pikniku stanowią koszty, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy i podlegają limitom określonym w tym przepisie.Na powyższe postanowienie w dniu 21.08.2006r. złożył Pan zażalenie (data nadania w urzędzie pocztowym 18.08.2006r.), w którym to wnosi Pan o ponowne rozpatrzenie sprawy.Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po przeanalizowaniu przedłożonych dokumentów oraz obowiązujących przepisów prawa podatkowego, zmienia stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zgierzu zawarte w zaskarżonym powyżej postanowieniu.Zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26.07.1991r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów w części przekraczającej 0,25 % przychodu, Z treści powołanego wyżej przepisu wynika, że podstawowe znaczenie z punktu widzenia zaliczenia wydatków na reklamę do kosztów uzyskania przychodu ma sposób prowadzenia reklamy, ponieważ tylko wydatki na reklamę prowadzoną w sposób publiczny mogą być uwzględnione w tych kosztach bez ograniczeń. Jednakże ustawy podatkowe nie zawierają definicji terminów reklama, reklama publiczna i niepubliczna. Reklama to o konkretnych towarach i usługach, o ich zaletach, wartościach. W encyklopedii PWN pojęcie reklamy określa się jako zespół środków stosowanych przez jednostkę gospodarczą reprezentującą podaż określonych towarów lub usług, by za ich pomocą wywołać u potencjalnych nabywców zainteresowanie i wzbudzić w nich chęć zakupienia tych towarów bądź usług . Powyższe funkcje reklamy są spełniane za pomocą środków wizualnych (wydawnictwa, ogłoszenia prasowe, plakaty, film, telewizja, neony, a także opakowania, wystawy, itp.) oraz środków audioakustycznych (radia uliczne, gigantofony, informacja telefoniczna, itp.). Reklama jest prowadzona w sposób publiczny gdy może być dostępna dla nieokreślonej liczby osób, czyli jej odbiorcami może być potencjalnie nieograniczony, anonimowy krąg odbiorców. O publicznym charakterze reklamy decyduje sposób jej prowadzenia, spełniający powyższe kryteria.Zatem do kosztów uzyskania przychodów zalicza się w pełnej wysokości wydatki poniesione na reklamę prowadzoną wyłącznie :