Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 30 września 2004 r. - Serge Briheche przeciwko Ministre de l'Intérieur, Ministre de l'Éducation nationale i Ministre de la Justice. - Sprawa C-319/03., sygn. C-319/03

Sprawa C-319/03

Serge Briheche

przeciwko

Ministre de l'Intérieur i in.

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez tribunal administratif de Paris)

Polityka społeczna - Równe traktowanie kobiet i mężczyzn - Artykuł 141 ust. 4 WE - Dyrektywa 76/207/EWG - Warunki dostępu do stanowisk publicznych - Przepisy zastrzegające na rzecz wdów, które nie zawarły ponownie związku małżeńskiego, dobrodziejstwo niemożności powołania się wobec nich na granice wieku w dostępie do takich stanowisk

Streszczenie wyroku

Polityka społeczna - Pracownicy płci męskiej i pracownicy płci żeńskiej - Dostęp do zatrudnienia oraz warunki pracy - Równość traktowania - Odstępstwa - Środki mające na celu promowanie równości szans kobiet i mężczyzn - Dobrodziejstwo niemożności powołania się na granice wieku w dostępie do stanowisk publicznych zastrzeżonych na rzecz wdów, które nie zawarły ponownie związku małżeńskiego - Niedopuszczalność

(art. 141 ust. 4 WE; dyrektywa Rady 76/207, art. 2 ust. 4 i art. 3 ust.1)

Przepisy art. 3 ust. 1 i art. 2 ust. 4 dyrektywy 76/207 w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy należy interpretować w ten sposób, iż sprzeciwiają się one przepisom krajowym, które zastrzegają dobrodziejstwo niemożności powołania się na granice wieku w dopuszczeniu do otwartych konkursów organizowanych w celu rekrutacji urzędników publicznych wobec wdów, które nie zawarły ponownie związku małżeńskiego i są zmuszone do pracy, z pominięciem wdowców, którzy nie zawarli ponownie związku małżeńskiego i znajdują się w takiej samej sytuacji.

Po pierwsze bowiem, takie przepisy są sprzeczne z art. 3 ust. 1 dyrektywy 76/207, ponieważ pociągają za sobą dyskryminację ze względu na płeć. Po drugie, nie są one dopuszczalne w świetle art. 2 ust. 4 tej dyrektywy, zezwalającego jedynie na środki, które - jakkolwiek z pozoru dyskryminacyjne - zmierzają w istocie do usunięcia lub zmniejszenia faktycznych nierówności mogących występować w rzeczywistości życia społecznego. Dlatego takie działanie zmierzające do traktowania w sposób uprzywilejowany kandydatów płci żeńskiej w sektorach publicznych nie jest zgodne z prawem wspólnotowym, gdy przyznaje ono w sposób automatyczny i bezwarunkowy pierwszeństwo kandydaturom pewnych kategorii kobiet z pominięciem mężczyzn, którzy znajdują się w takiej samej sytuacji.