Wyrok SN z dnia 7 marca 2019 r., sygn. IV CSK 617/17

Nie ma podstaw do przyjęcia, że świadczenie spółdzielni określone w art. 11 ust. 2¹ u.s.m. jest terminowe. Jest to zatem świadczenie bezterminowe, które podlega ogólnej zasadzie wskazanej w art. 455 k.c.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący)

SSN Wojciech Katner

SSN Krzysztof Pietrzykowski (sprawozdawca)

w sprawie z powództwa J. C. przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej w A. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 7 marca 2019 r., skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 10 sierpnia 2017 r., sygn. akt I ACa (...),

1) oddala skargę kasacyjną;

2) zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1500 (tysiąc pięćset) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

J. C. dochodził od Spółdzielni Mieszkaniowej w A. zapłaty kwoty 95 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 14 maja 2014 r. do dnia zapłaty jako wartości rynkowej lokalu.

Sąd Okręgowy w L. wyrokiem z dnia 15 lipca 2016 r. zasądził od Spółdzielni Mieszkaniowej w A. na rzecz J. C. kwotę 4 800,87 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 21 października 2014 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części, koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie zniósł, nieuiszczone koszty sądowe przejął na rachunek Skarbu Państwa. Ustalił, że w dniu 5 lutego 1988 r. powód otrzymał przydział lokalu mieszkalnego nr 2 w budynku przy ulicy C. na warunkach lokatorskiego prawa do lokalu. W związku z objęciem lokalu powód wniósł wkład lokatorski w wysokości (po denominacji) 4,02 zł. Od 2002 r. powód zaprzestał uiszczania na rzecz pozwanej należności z tytułu korzystania z rzeczonego lokalu, a uchwałą rady nadzorczej z dnia 29 kwietnia 2005 r. utrzymaną w mocy przez walne zgromadzenie został wykluczony ze Spółdzielni. Powód nie zaskarżył uchwały walnego zgromadzenia do sądu. Pismami z dnia 10 czerwca 2005 r. oraz 8 listopada 2005 r. pozwana bezskutecznie wzywała powoda do opróżnienia i wydania lokalu. Powód nadal zajmował rzeczony lokal bez tytułu prawnego, nie uiszczając na rzecz pozwanej należności z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu ani kosztów eksploatacyjnych. Sąd Rejonowy w Ł. wyrokiem z dnia 27 grudnia 2005 r. nakazał J. C. opróżnienie i wydanie Spółdzielni rzeczonego lokalu oraz stwierdził uprawnienie powoda do otrzymania lokalu socjalnego, a wyrokiem z dnia 19 września 2008 r. ustalił, że uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego przyznane powodowi wygasło z dniem 10 stycznia 2007 r. Powód nadal nie opuszczał rzeczonego lokalu, który wynajmował osobom trzecim, ponadto był współwłaścicielem domu mieszkalnego. W dniu 13 maja 2010 r. komornik sądowy faktycznie usunął powoda z zajmowanego lokalu i wydał lokal wierzycielowi. Rzeczoznawca majątkowy w dniu 10 grudnia 2009 r. wycenił rzeczony lokal na kwotę 39 700 zł. Następnie pozwana w wyniku przetargu, który odbył się w dniu 28 lipca 2010 r., przeniosła na nabywców prawo własności rzeczonego lokalu za kwotę 81 000 zł. Pozwana poinformowała powoda o sposobie rozliczenia wkładu mieszkaniowego oraz wskazała aktualny stan zadłużenia powoda wobec pozwanej na kwotę 19 859,70 zł. Ponadto w okresie od dnia 1 kwietnia 2008 r. do dnia 19 sierpnia 2010 r. powód nie regulował na rzecz pozwanej należności z tytułu korzystania z rzeczonego lokalu łącznie w kwocie 7 302,39 zł i odsetek w wysokości 1 339,75 zł. Przeciwko powodowi toczyło się kilka spraw z powództwa lub z wniosku pozwanej. Pozwana poniosła koszty związane ze zniszczeniem rzeczy pozostawionych przez dłużnika po przeprowadzonej egzekucji z lokalu w wysokości 910,86 zł oraz koszty związane z opróżnieniem lokalu z ruchomości w kwocie 471,74 zł i koszty dozoru w kwocie 3 750 zł. Powód nie kwestionował wysokości kwot wskazanych do potrącenia.