Wyrok SN z dnia 19 września 2018 r., sygn. I UK 214/17

Nawet potencjalne wykonywanie pracy na stanowisku wymienionym zarządzeniu resortowym, którego wszakże nie wskazano w załączniku do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. nie uprawnia do uzyskania emerytury w niższym wieku emerytalnym na podstawie przepisów ustawy emerytalnej.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący)

SSN Jolanta Franczak (sprawozdawca)

SSN Krzysztof Staryk

w sprawie z odwołania Z. B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł. o emeryturę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 19 września 2018 r., skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 12 stycznia 2017 r., sygn. akt III AUa (...),

1. oddala skargę kasacyjną,

2. nie obciąża wnioskodawcy kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. decyzją z dnia 28 października 2014 r. odmówił wnioskodawcy Z. B. prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, ponieważ nie legitymuje się on 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Z uwagi na odwołanie wnioskodawcy od tej decyzji, organ rentowy decyzją z dnia 18 listopada 2014 r. ponownie odmówił wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury, uznając, że wykazał 10 lat, 10 miesięcy i 15 dni stażu pracy w szczególnych warunkach i odmawiając zaliczenia do tego okresu zatrudnienia wnioskodawcy od dnia 12 listopada 1981 r. do dnia 28 lutego 1990 r. w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. (dalej jako (...) w Ł.) na stanowisku wulkanizatora naprawczego.

Sąd Okręgowy w Ł. wyrokiem z dnia 22 września 2015 r., zmienił obie decyzje i przyznał wnioskodawcy prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 14 września 2014 r. oraz orzekł o kosztach procesu.

W sprawie tej Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca urodzony w dniu 14 września 1954 r., legitymujący się na dzień 1 stycznia 1999 r. łącznym stażem ubezpieczeniowym w wymiarze 27 lat, 5 miesięcy i 23 dni, w trakcie spornego okresu od dnia 12 listopada 1981 r. do dnia 28 lutego 1990 r. (8 lat, 3 miesiące i 18 dni) pracował na stanowisku wulkanizatora naprawczego w skróconym czasie pracy (36 godzin tygodniowo). Od kwietnia 1982 r. do czerwca 1984 r., od listopada 1984 r. do kwietnia 1987 r. i od czerwca 1987 r. do lutego 1990 r. otrzymywał dodatek za szkodliwe warunki. Na stanowisku wulkanizatora naprawczego wnioskodawca zajmował się naprawą dętek do samochodów ciężarowych, pasów transmisyjnych, wykonywał uszczelki. Naprawa uszkodzonej dętki polegała na jej wyjęciu z opony, sprawdzeniu uszkodzenia, oczyszczeniu na szlifierce, przygotowaniu kleju z kauczuku i benzyny ekstrakcyjnej, przygotowaniu surowca wulkanizacyjnego, który był nakładany na dętkę. Następnie dętka była wkładana do pieca na formy. Wnioskodawca z surowca wulkanizacyjnego wykonywał łatki wypalane w piecu oraz uszczelki. Zajmował się także pogłębianiem bieżnika w oponach, jeżeli było to dopuszczalne przez producenta oraz wtapianiem maszynek w dętkę. Prace te były wykonywane przy użyciu specjalnej maszyny, na gorąco. Czynności z tym związane trwały dłużej niż naprawa dętki, bowiem wymagały użycia surowca wulkanizacyjnego i płótna. Zakład wulkanizacyjny był częścią (...) w Ł., nie było w nim przestojów. W wulkanizatorni był piec, w którym były wypalane uszczelki, gumy opony. W miejscu pracy wnioskodawcy było dużo pyłu, opary palonej gumy, kleju, wysoka temperatura. Odkręcaniem kół zajmowała się odrębna brygada poza zakładem. Brygada ta wyjmowała też dętki przynoszone do wulkanizatorni do sprawdzenia i które były naprawiane przez wnioskodawcę. Zdarzało się, że wnioskodawca pomagał przy zdejmowaniu kół. Kierowcy oddawali koła do naprawy i albo jeździli na kole zapasowym albo czekali na naprawę.