Wyrok SN z dnia 11 kwietnia 2018 r., sygn. II UK 20/17

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia. Od tej reguły istnieją odstępstwa. Pierwsze z nich dotyczy sytuacji, kiedy inne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część (immanentną cechę) większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika do rozporządzenia. Drugie odstępstwo dotyczy przypadków, gdy czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Jolanta Franczak

SSN Krzysztof Rączka

w sprawie z wniosku J. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w E. o prawo do emerytury, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 11 kwietnia 2018 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 20 września 2016 r., sygn. akt III AUa (...),

oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy w E. oddalił odwołanie J. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w E. z dnia 18 sierpnia 2015 r. odmawiającej wnioskodawcy prawa do emerytury z uwagi na niewykazanie 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia. Wnioskodawca (ur. 28 lipca 1954 r.) legitymuje się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym. Wykazał okres pracy w warunkach szczególnych w łącznym rozmiarze 9 lat, 7 miesięcy i 26 dni. W spornym okresie od 1 czerwca 1982 r. do 31 lipca 1990 r. wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Transportu Samochodowego "T." w E. jako mechanik napraw pojazdów samochodowych. Z dokumentacji osobowej wynika, że od 1 lipca 1985 r. pobierał dodatek brygadzistowski, a w dokumencie z dnia 5 marca 1986 r. wprost wskazano, iż jest brygadzistą. Mimo złożenia rezygnacji w dniu 18 grudnia 1986 r., pozostał na tym stanowisku po rozmowie wyjaśniającej przeprowadzonej w dniu 22 grudnia 1986 r. Od dnia 1 kwietnia 1988 r. wnioskodawca przyjął obowiązek prowadzenia magazynu części zamiennych wraz z odpowiedzialnością majątkową za powierzone mienie. Faktycznie odpowiadał za magazyn części zamiennych już znacznie wcześniej, co wynika z zeznań świadków zatrudnionych w warsztacie w latach 1982-1989. W magazynie były przechowywane wartościowe części, z których wnioskodawca miał obowiązek się rozliczać i tylko on posiadał klucze do pomieszczenia magazynowego. Od dnia 1 lutego 1989 r. został zatrudniony na stanowisku pracownika ds. administracyjnych, a od dnia 1 marca 1989 r. do 31 marca 1989 r. pracownika prowadzącego sprawy administracyjno-ekonomiczne. W dniu 11 września 1989 r. wnioskodawca nadal prowadził magazyn części zamiennych.