Wyrok SN z dnia 10 maja 2018 r., sygn. II UK 112/17

Podmiot będący agencją pracy tymczasowej, uczestniczący w międzynarodowym pośrednictwie pracy, nie może być oceniany w świetle art. 12 ust. 1 rozporządzenia 883/2004 bez uwzględnienia szczególnej specyfiki wynikającej z rodzaju wykonywanych czynności. Działanie przedsiębiorcy, polegające na wyszukaniu siły roboczej w jednym państwie, a następnie "sprzedaży" tej pracy podmiotowi w innym państwie, jest w swej istocie działaniem transgranicznym; rozkłada się na co najmniej dwa państwa, w których zwykle agencja pracy tymczasowej prawie równolegle wykonuje przypisane jej czynności w celu realizacji trójstronnego stosunku prawnego powstającego w związku z zawieraniem umów o pracę tymczasową. Mówiąc inaczej, zarówno w państwie, w którym agencja pracy tymczasowej pozyskuje i zatrudnia pracowników, jak i w państwie, w którym zawiera umowy z pracodawcami użytkownikami oraz przekazuje swych pracowników, by wykonywali pracę na ich rzecz, wykonuje normalnie przypisane jej czynności. Ze względu na współzależność końcowego sukcesu od aktywności w każdym z państw, nie można scharakteryzować działania związanego z realizacją takiego przedsięwzięcia w żadnym nich jako "nieznacznego".

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Bohdan Bieniek (przewodniczący)

SSN Piotr Prusinowski (sprawozdawca)

SSN Romualda Spyt

w sprawie z wniosku M.P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L. z udziałem K.R. o ustalenie właściwego ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 10 maja 2018 r., skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 4 sierpnia 2016 r., sygn. akt III AUa (...),

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Apelacyjnemu w (...) do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Decyzją z 14 listopada 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L, działając na podstawie art. 83a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 11 ust. 3 lit. a), art. 13 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (dalej jako rozporządzenie nr 883/2004) oraz art. 14 ust. 8 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania Rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji zabezpieczenia społecznego (dalej jako rozporządzenie nr 987/2009 albo rozporządzenie wykonawcze), stwierdził, że M.P. z tytułu zatrudnienia w I. K. R. nie podlega polskiemu ustawodawstwu w zakresie zabezpieczenia społecznego w okresie od 12 grudnia 2010 r. do 21 stycznia 2011 r. oraz unieważnił zaświadczenie A 1 wydane w dniu 23 grudnia 2010 r.