Postanowienie SN z dnia 10 kwietnia 2018 r., sygn. II UK 271/17

Nie jest dopuszczalna ocena stosunku prawnego stanowiącego tytuł ubezpieczenia społecznego w innym państwie członkowskim przez instytucję miejsca zamieszkania osoby wnoszącej o ustalenie właściwego ustawodawstwa.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Franczak

w sprawie z wniosku K. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w W. o ustalenie ustawodawstwa, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 10 kwietnia 2018 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 8 grudnia 2016 r., sygn. akt III AUa (...),

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w (...) wyrokiem z dnia 8 grudnia 2016 r. oddalił apelację wnioskodawcy K. S. od wyroku Sądu Okręgowego w Ś. z dnia 7 czerwca 2016 r. oddalającego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 22 stycznia 2016 r., ustalającej ustawodawstwo polskie jako właściwe dla wnioskodawcy od dnia 1 lutego 2015 r. do dnia 31 stycznia 2016 r.

W wyrokach sądów meriti przyjęto, że skoro wnioskodawca, prowadzący w Polsce działalność gospodarczą, nie przedstawił dowodów na okoliczność rzeczywistego wykonywania pracy na podstawie umowy pracę zawartej ze słowackim pracodawcą A. s.r.o., a wyniki kontroli przeprowadzonej przez słowacką instytucję ubezpieczeniową wykazują, że praca w ogóle nie była wykonywana na terenie Słowacji, gdyż pracodawca jest tzw. firmą "skrzynkową", to zaskarżona decyzja stwierdzająca, że wnioskodawca podlega polskim ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1773 ze zm.) jest prawidłowa. Ustalenia w sprawie zostały poczynione na skutek przeprowadzenia przez obie instytucje ubezpieczeniowe procedury dotyczącej stosowania art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. UE. L. 166 z 30 kwietnia 2004 r., s. 1; dalej jako rozporządzenie podstawowe), a przewidzianej w art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE. L. 284 z dnia 30 października 2009 r., dalej jako rozporządzenie wykonawcze). Jednocześnie Sądy obu instancji przyjęły, że pracodawca słowacki nie jest osobą zainteresowaną w rozumieniu art. 477 § 2 k.p.c., gdyż rozpoznawana sprawa nie dotyczy bezpośrednio jego praw i obowiązków, bowiem w świetle art. 6, art. 15 i art. 16 rozporządzenia wykonawczego w zakresie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego współpracują ze sobą tylko i wyłącznie instytucje zainteresowanych państw.