Postanowienie SN z dnia 10 kwietnia 2018 r., sygn. II UK 270/17

Instytucja właściwa miejsca zamieszkania wnioskodawcy nie ma uprawnienia do oceny ważności stosunku prawnego stanowiącego tytuł ubezpieczenia społecznego w innym państwie członkowskim. Instytucja ta ma kompetencję do weryfikacji marginalnego charakteru pracy najemnej w rozumieniu art. 14 ust. 5b rozporządzenia 987/2009 w zw. z art. 13 ust. 3 rozporządzenia 883/2004.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Frańczak

w sprawie z wniosku P. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w W. o podleganie ubezpieczeniu społecznemu, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 10 kwietnia 2018 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od postanowienia Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 31 sierpnia 2016 r., sygn. akt III AUa (...),

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w (...) wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2016 r. oddalił apelację wnioskodawcy P. S. od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 8 stycznia 2016 r., oddalającego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 24 sierpnia 2015 r. stwierdzającej, że do wnioskodawcy z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce ma od dnia 1 lutego 2013 r. zastosowanie ustawodawstwo polskie.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, praca wnioskodawcy, prowadzącego działalność gospodarczą w Polsce, wykonywana na podstawie umowy o pracę zawartej ze słowacką firmą M. s.r.o. w C., ma charakter marginalny w rozumieniu art. 14 ust. 5b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE. L. 284 z dnia 30 października 2009 r., dalej jako rozporządzenie wykonawcze) i jako taka nie może być brana pod uwagę do celów określenia właściwego ustawodawstwa według zasad z art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) z dnia 29 kwietnia 2004 r. nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE L 2004/166/1, dalej jako rozporządzenie podstawowe). Z przedstawionych przez wnioskodawcę dowodów wynikało bowiem, że stosownie do podpisanej umowy miał on pracować 10 godzin w miesiącu za wynagrodzeniem 40 euro miesięcznie. Takie zatrudnienie odpowiada 2,5 godzinom pracy tygodniowo i wynagrodzeniu ok. 145 zł miesięcznie, czyli ma marginalne znaczenie pod względem czasowym i ekonomicznym. Wobec faktu, że w dniu 1 lipca 2015 r. polski organ rentowy poinformował słowacką instytucję ubezpieczeniową, że dla wnioskodawcy właściwe jest ustawodawstwo polskie, a ta w ciągu dwóch miesięcy nie zgłosiła zastrzeżeń do tak ustalonego ustawodawstwa, tymczasowe określenie ustawodawstwa stało się ostateczne i w konsekwencji organ rentowy słusznie w zaskarżonej decyzji stwierdził, że dla wnioskodawcy od dnia 1 lutego 2013 r. właściwe jest ustawodawstwo polskie. Sąd Apelacyjny stwierdził, że pracodawca słowacki nie jest osobą zainteresowaną w rozumieniu art. 477 § 2 k.p.c., gdyż rozpoznawana sprawa nie dotyczy bezpośrednio jego praw i obowiązków, bowiem w świetle art. 6, art. 15 i art. 16 rozporządzenia wykonawczego w zakresie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego współpracują ze sobą tylko i wyłącznie instytucje zainteresowanych państw.