Postanowienie SN z dnia 10 kwietnia 2018 r., sygn. I UK 242/17

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Romualda Spyt

w sprawie z odwołania M. R. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C. o emeryturę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 10 kwietnia 2018 r., skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 14 grudnia 2016 r., sygn. akt III AUa (...),

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Ubezpieczony M. R. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 14 grudnia 2016 r.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego: art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm.; dalej ustawa emerytalna) w związku z pkt. 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.; dalej rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.), przez błędną wykładnię i przyjęcie, że osobie na stanowisku kierowniczym, sprawującej stały nadzór techniczny nad pracownikami pracującymi w warunkach szczególnych i wykonującej pracę w warunkach szczególnych, nie przysługuje prawo do emerytury w obniżonym wieku nawet przy uznaniu, że około połowy dnia pracy (4 godz.) ubezpieczony przebywał bez wątpienia w warunkach szczególnych a podczas wykonywania prac biurowych będących częścią nadzoru nie występowało oddziaływanie warunków szczególnych; art. 32 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej w związku z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., przez błędną wykładnię i przyjęcie, że ubezpieczony nie pracował w ośmiogodzinnym dniu pracy w warunkach szczególnych oraz nie przebywał w warunkach szczególnych, bowiem inne osoby pracujące z nim nie zostały zaliczone do grona pracowników wykonujących pracę w warunkach szczególnych; § 2 ust. 1 w związku z Działem II oraz Działem XIV pkt. 4 wykazu A rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., przez jego niezastosowanie przy ocenie pracy ubezpieczonego wykonywanej przy włączonych urządzeniach elektrycznych na innych aniżeli hala remontowa oddziałach zakładu pracy ubezpieczonego.