Wyrok SN z dnia 21 lutego 2018 r., sygn. III PK 14/17

Ugoda pozasądowa zobowiązująca pracownika ponoszącego odpowiedzialność materialną do zapłaty odszkodowania w wysokości przewyższającej jego 3-miesięczne wynagrodzenie, jest nieważna.

Serwis Prawno-Pracowniczy nr 11/2018

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Dawid Miąsik (przewodniczący)

SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)

SSN Andrzej Wróbel

w sprawie z powództwa A. M. P. spółki jawnej w G. przeciwko R. K. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 lutego 2018 r., skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. z dnia 20 września 2016 r.,

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w G. do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 16 marca 2016 r. Sąd Rejonowy w G. oddalił powództwo A. M. P. Spółka Jawna w G. przeciwko R. K. o odszkodowanie co do kwoty 32.651 zł (pkt I), a w pozostałym zakresie postępowanie w sprawie umorzył (pkt II).

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia. Pozwany był zatrudniony w powodowej Spółce na podstawie umowy o pracę od dnia 1 lutego 2010 r., początkowo na stanowisku doradcy klienta, a od dnia 2 listopada 2011 r. na stanowisku kierownika działu. W dziale tym oprócz pozwanego były zatrudnione jeszcze dwie osoby. Towar, którego sprzedażą zajmował się dział kierowany przez pozwanego znajdował się w magazynie usytuowanym obok biura zajmowanego przez pracowników działu, wejście do magazynu prowadziło przez biuro. Dostęp do magazynu mieli wszyscy pracownicy działu, klucze do magazynu były przechowywane w kasetce znajdującej się przy biurku pozwanego. Klucze do biura zostawiano w koszyku znajdującym się w hurtowni, która mieściła się na parterze. Dział, w którym zatrudniony był pozwany pracował w godzinach od 8.00 do 16.00. Hurtownia była czynna w godzinach od 7.00 do 18.00. Do zakresu obowiązków pozwanego należała kontrola, czy sprzedaż towaru i jego przyjmowanie odbywa się prawidłowo, czy prawidłowo wystawiane są dokumenty. W związku z zajmowanym stanowiskiem pozwany odbywał podróże służbowe, trwające od jednego do kilku dni. Przed rozpoczęciem przez pozwanego pracy w dziale w magazynie nie przeprowadzono inwentaryzacji. Pierwsza inwentaryzacja odbyła się po kilku miesiącach od jego zatrudnienia. W dniu 6 marca 2014 r. pozwany wystąpił o rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Przeprowadzona w związku z tym inwentaryzacja wykazała niedobór w kwocie ponad 100.000 zł. Pozwany zgodził się przyjąć faktury na kwotę 34.150,06 zł oraz 4.789,62 zł. Wartość tych faktur stanowiła 1/3 niedoboru. Pozwany wpłacił kwoty 5.306,22 zł, 325,39 zł oraz 1.500 zł.