Postanowienie SN z dnia 29 września 2016 r., sygn. II PK 340/15

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Hajn

w sprawie z powództwa R. P., M. K. przeciwko T. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o ryczałt za noclegi, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 29 września 2016 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 21 maja 2015 r., sygn. akt XXI Pa (...),

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania

2. zasądza od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów po 900 (dziewięćset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 21 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w W., w sprawie z powództwa R. P. i M. K. przeciwko T. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o ryczałt na noclegi, oddalił apelację pozwanej i orzekł o kosztach postępowania odwoławczego.

Pozwana zaskarżyła wskazany wyrok w całości. Wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania uzasadniono występowaniem w sprawie istotnego zagadnienia prawnego oraz potrzebą wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości i wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów. W ocenie skarżącej w sprawie występują następujące istotne zagadnienia prawne: (-) czy norma prawna opisana w § 9 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1991; dalej: rozporządzenie z 2002 r.) (obowiązującego do dnia 28 lutego 2013 r.), oraz obowiązującego obecnie § 16 ust. 1 w związku z ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167; dalej: rozporządzenie z 2013 r.) w związku z art. 77 § 1-5 k.p. w związku z art. 21a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. Nr 92, poz. 879) wobec wyraźnego odwołania się ustawodawcy do sformułowania "zwrot kosztów", zobowiązuje pracodawcę do wypłaty pracownikowi ryczałtu za nocleg, w sytuacji, w której pracownik nie poniósł faktycznie kosztu takiego noclegu, a zasady dotyczące zapłaty należności z tytułu podróży służbowych zostały określone przez pracodawcę i pracownika w umowie o pracę oraz regulacjach wewnątrzzakładowych; (-) czy przepis art. 94 pkt 1 oraz pkt 9a i 9b k.p. stanowi bezwzględne zobowiązanie po stronie pracodawcy do odbioru od pracownika odrębnego oświadczenia o zapoznaniu się z regulaminem wynagradzania w formie pisemnej i czy brak takiego oświadczenia w aktach pracowniczych pracownika powoduje, że postanowienia tego regulaminu wynagradzania nie są stosowane wobec pracownika, analizując art. 77 § 6 k.p. w związku z art. 241 § 2 k.p. oraz art. 241 § 1 k.p.; (-) czy oświadczenie pracownika zawarte w umowie o pracę, w którym zobowiązuje się on do przestrzegania aktu wewnątrzzakładowego (regulaminu pracy, regulaminu wynagradzania), sporządzonego przez pracodawcę, (w przypadku pozwanej oraz obu powodów był to regulamin wewnętrzny) może być rozumiane jako oświadczenie dalej idące lub co najmniej równorzędne z odrębnym oświadczeniem pracownika o zapoznaniu się z takim aktem wewnątrzzakładowym; (-) czy zgodna z zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) jest hierarchizacja dowodów przez sąd rozpoznający sprawę, dotycząca tej samej okoliczności, a tym samym uznanie, że brak dowodu z dokumentu powoduje odmowę wiarygodności osobowych źródeł dowodowych, tj. w przypadku niniejszej sprawy zeznań świadków zawnioskowanych przez pozwaną oraz członka zarządu przesłuchiwanego w charakterze pozwanej.