Wyrok SN z dnia 14 lipca 2015 r., sygn. II PK 46/14

1. Skreślenie art. 47 § 2 k.p. nie oznacza, iż należy zawsze zasądzić na rzecz pracownika wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, pojmowany jako okres od rozwiązania stosunku pracy do przywrócenia do pracy. Wynagrodzenie to pełni bowiem funkcję kompensacyjną i wypłacane jest w miejsce wynagrodzenia, które pracownik otrzymałby za wykonaną pracę, gdyby - w rezultacie wadliwego rozwiązania stosunku pracy - nie doznał przeszkód w jej świadczeniu ze strony pracodawcy. Dlatego okres, za który przyznano wynagrodzenie winien uwzględniać czas, w którym pracownik mógł wykonywać pracę, tzn. był gotowy do podjęcia jej świadczenia, a wynagrodzenia za pracę został pozbawiony wyłącznie wskutek bezprawnego rozwiązania z nim umowy o pracę.

2. W art. 47 k.p. nie chodzi o gotowość do pracy w znaczeniu prawnym, ale o gotowość do rzeczywistego świadczenia pracy (gotowość w znaczeniu faktycznym), a więc sytuację, w której pracownik nie tylko przejawia wolę świadczenia pracy, ale także jest zdolny do jej wykonywania.

3. Możliwe i uzasadnione jest zatem odliczenie okresu pobierania przez pracownika należnego mu zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego od okresu pozostawania bez pracy, za który przysługuje świadczenie pieniężne przewidziane w art. 47 k.p., w szczególności gdy się uwzględni, że nie ma ono charakteru wynagrodzeniowego, ale kompensacyjny i uzupełniający w stosunku do podstawowego świadczenia restytucyjnego, jakim jest przywrócenie do pracy.

4. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy ma charakter kompensacyjny a nie represyjny. Celem zrekompensowania szkody doznanej przez pracownika jest bowiem - w założeniu ustawodawcy - jej naprawienie przez przywrócenie stanu poprzedniego, a więc stworzenie sytuacji, w jakiej znalazłby się pracownik gdyby nie zwolniono go z pracy - pracuje nadal i otrzymuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, który to okres w drodze fikcji prawnej podlega wliczeniu do okresu zatrudnienia (art. 51 § 1 k.p.).