Wyrok SN z dnia 27 listopada 2014 r., sygn. III UK 37/14

1. Przepisy postępowania cywilnego nie dają podstaw do formułowania ogólnej i kategorycznej tezy, że w każdym przypadku, gdy zachodzi potrzeba zasięgnięcia opinii biegłych różnych specjalności, winni oni składać jedną wspólną opinię. Konieczność taką uzasadniać mogą okoliczności danej sprawy. Ocena kompleksowa jest wymagana szczególnie w tych sprawach, w których istnieje potrzeba ustalenia, czy naruszenie sprawności organizmu jest tak zaawansowane, że powoduje całkowitą niezdolność do pracy.

2. Sądy ubezpieczeń społecznych, ani biegli, nie mają obowiązku wskazywania konkretnych stanowisk czy rodzajów pracy, którą wykonywać może osoba nie będąca niezdolną do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a zwłaszcza udzielania odpowiedzi na pytanie, który pracodawca zatrudni osobę ubiegającą się świadczenie rentowe.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący)

SSN Maciej Pacuda

SSA Anna Szczepaniak-Cicha (sprawozdawca)

w sprawie z odwołania A. P. od decyzji Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w R. o rentę rodzinną wojskową, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 27 listopada 2014 r., skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 6 listopada 2013 r.,

1. prostuje oczywistą omyłkę pisarską zawartą w komparycji zaskarżonego wyroku w ten sposób, że w miejsce oznaczenia strony pozwanej "Wojskowemu Biuru Emerytalnemu w R." wpisuje "Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego w R.",

2. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 2 listopada 2010 r. Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w R. odmówił A. P. prawa do wojskowej renty rodzinnej po zmarłym ojcu H. P., z powodu braku przesłanki całkowitej niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy w R. wyrokiem z dnia 27 września 2012 r. oddalił odwołanie A. P. Sąd pierwszej instancji ustalił, że zarówno lekarz orzecznik ZUS, jak i lekarze komisji lekarskiej Zakładu badając ubezpieczoną w dniu 21 października 2010 r. nie stwierdzili, aby A. P. była osobą całkowicie niezdolną do pracy, przy czym lekarz orzecznik uznał badaną za częściowo niezdolną do pracy od kwietnia 2005 r. Na podstawie opinii biegłych sądowych z zakresu okulistyki, endokrynologii, ortopedii, otolaryngologii, chorób wewnętrznych, neurologii, psychologii i psychiatrii Sąd Okręgowy ustalił, że u odwołującej się występują następujące schorzenia: zez rozbieżny, zaćma wikłająca oka prawego, pseudobezsoczewkowatość, zwyrodnienie siatkówki oraz astygmatyzm krótkowzroczny oka lewego, obustronny niedosłuch (osłabienie słuchu) oraz szumy uszne, wrodzona niedoczynność przytarczyc wyrównana metabolicznie, nieokreślona niedoczynność tarczycy, zwężenie tętnicy płucnej w wywiadzie, skolioza odcinka piersiowo-lędźwiowego kręgosłupa skompensowana z okresowym zespołem bólowym, choroba trzewna, anemia wieloniedoborowa, padaczka późna, deficyt intelektualny na poziomie lekkiego niedorozwoju umysłowego oraz organiczne zaburzenia osobowości. Stwierdzone schorzenia i deficyty nie czynią ubezpieczonej osobą całkowicie niezdolną do pracy. A. P. ukończyła szkołę specjalną krawiecką, pracowała przez pięć lat jako krawcowa w spółdzielni inwalidów, przestała pracować 1993 r. ze względu na pogorszenie wzroku. W dniu 8 lipca 1993 r. A. P. została zakwalifikowana do drugiej grupy inwalidów z zaznaczeniem, że stan taki trwa od dzieciństwa. Od 1999 r. wobec ubezpieczonej orzekana była całkowita niezdolność do pracy i A. P. pobierała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do 2005 r., kiedy to nastąpiła zmiana stopnia niezdolności do pracy i organ rentowy przyznał wnioskodawczyni rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Sąd pierwszej instancji podzielił opinię biegłych sądowych, którzy nie dopatrzyli się w stanie zdrowia odwołującej się takich zmian, które uzasadniają ustalenie całkowitej niezdolności do pracy. Skoro A. P. nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, to prawo do renty rodzinnej po ojcu nie może być jej przyznane, z braku przesłanek wymaganych normą art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z art. 24 pkt 4 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin.