Wyrok SN z dnia 10 lipca 2014 r., sygn. II PK 239/13

1. O tym, czy zachowanie poszkodowanego stanowiło współprzyczynę szkody odpowiadającą cechom normalnego związku przyczynowego, decyduje ocena konkretnych okoliczności danej sprawy, dokonana według kryteriów obiektywnych i uwzględniająca zasady doświadczenia, a w razie potrzeby także wiadomości specjalne. Natomiast o tym, czy obowiązek naprawienia szkody należy zmniejszyć ze względu na przyczynienie się, a jeżeli tak - w jakim stopniu należy to uczynić, decyduje sąd w procesie sędziowskiego wymiaru odszkodowania w granicach wyznaczonych przez art. 362 k.c. Do okoliczności, o których mowa w art. 362 k.c., zaliczają się - między innymi - wina lub nieprawidłowość zachowania poszkodowanego, porównanie stopnia winy obu stron, rozmiar doznanej krzywdy i ewentualne szczególne okoliczności danego przypadku, a więc zarówno czynniki subiektywne, jak i obiektywne. W szczególności gdy w grę wchodzi deliktowa odpowiedzialność pracodawcy za szkody wyrządzone pracownikowi, może się zdarzyć, że pomimo, iż ten ostatni przyczynił się do ich powstania, otrzyma pełne napranie szkód, gdy owo nieprawidłowe zachowanie było następstwem zaniedbań pracodawcy w zakresie zapewnienia właściwych warunków pracy, a skutki zdarzenia są dotkliwe.

2. Nie można postrzegać w kategoriach przyczynienia się do powstania lub zwiększenia rozmiarów szkody faktu niepodejmowania przez poszkodowanego zatrudnienia w ramach zachowanej przezeń po wypadku częściowej zdolności do pracy. Okoliczność ta rzutuje natomiast na ustalenie wysokości należnej z tego tytułu renty uzupełniającej z art. 444 § 2 k.c.

3. Podmiot odpowiedzialny za wyrządzenie szkody ponosi odpowiedzialność w granicach normalnego związku przyczynowego szkody ze zdarzeniem, które ją spowodowało. Jeżeli zatem poszkodowany nie wykorzystuje zachowanej częściowo zdolność do pracy, odpowiedzialność zobowiązanego do renty na podstawił art. 446 § 2 k.c. nie może obejmować całości utraconych zarobków. Zobowiązanie do naprawienia szkody w postaci wypłacania renty nie dotyczy tej części utraconych zarobków, która nie pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, które szkodę spowodowało. Podstawę ustalenia wysokości renty wyrównawczej z art. 444 § 2 k.c., jeżeli wypadek przy pracy nie spowodował całkowitej niezdolności do pracy, a jedynie ograniczenie możliwości zarobkowych pracownika, stanowi wysokość spodziewanego wynagrodzenia, pomniejszonego o wynagrodzenie, które pracownik może uzyskać wykorzystując ograniczoną zdolność do pracy.