Wyrok SN z dnia 13 lutego 2014 r., sygn. II PK 129/13

Ustalenie, iż inni pracownicy byli oceniani według podobnych zasad, a ich noty też były w późniejszym etapie weryfikowane, nie oznacza, że zarzut naruszenia dóbr osobistych jest bezpodstawny.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Roman Kuczyński (przewodniczący)

SSN Romualda Spyt

SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)

w sprawie z powództwa Ogólnopolskiego Akademickiego Związku Zawodowego w W. działającego na rzecz pracownika A. D. przeciwko Politechnice [...] o przeproszenie, odszkodowanie i zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 13 lutego 2014 r., skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 5 grudnia 2012 r.,

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 5 grudnia 2012 r. oddalił apelację Ogólnopolskiego Akademickiego Związku Zawodowego w W., działającego na rzecz A. D., od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 lipca 2012 r., którym oddalono powództwo tego związku o zobowiązanie pozwanej Politechniki [...] do złożenia na ręce A. D. oświadczenia o treści: "Politechnika [...] przeprasza A. D. za naruszenie dóbr osobistych, do którego doszło na skutek nierzetelnej oceny okresowej pracy z dnia 28 czerwca 2006 r.", a także o zasądzenie na rzecz pracownika za naruszenie dóbr osobistych zadośćuczynienia w kwocie 30.000 zł i odszkodowania w kwocie 30.000 zł, z ustawowymi odsetkami.