Wyrok SN z dnia 20 lutego 2014 r., sygn. I CSK 239/13

1. Instytucja subrogacji legalnej, czyli wstąpienie w prawa zaspokojonego wierzyciela (cessio legis; art. 518 k.c.), nie może być utożsamiana z instytucją regresu, związaną przede wszystkim z zobowiązaniami solidarnymi (art. 376, 378 k.c.).

2. Dłużnik może powoływać się na przedawnienie roszczenia surogacyjnego według reżimu prawnego dla przedawnienia roszczenia zaspokojonego wierzyciela. To oznacza, że roszczenie nabyte przez poręczyciela na podstawie art. 518 § 1 k.c. przedawnia się w terminie przewidzianym dla roszczenia wierzyciela wobec dłużnika głównego. W związku z tym nietrafne są próby uzasadniania stanowiska, że konsekwencje prawne subrogacji poręczyciela nie obejmują biegu i terminów przedawnienia roszczenia surogacyjnego.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Barbara Myszka (przewodniczący)

SSN Katarzyna Tyczka-Rote

SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)

Protokolant Justyna Kosińska

w sprawie z powództwa A. P. Spółki z o.o. z siedzibą w P. przeciwko E. Spółce z o.o. z siedzibą w W. z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej - E. Spółki z o.o. z siedzibą w S. o zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 20 lutego 2014 r., skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 14 listopada 2012 r.,

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie