Uchwała SN z dnia 28 marca 2014 r., sygn. III CZP 8/14

Do biegu terminu zasiedzenia prawa własności nieruchomości nie zalicza się okresu jej posiadania w zakresie treści prawa użytkowania wieczystego.

Teza urzędowa

Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Marta Romańska (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Bogumiła Ustjanicz

SSN Dariusz Zawistowski

Protokolant Iwona Budzik

w sprawie z wniosku H. K., W. K. oraz M. K. przy uczestnictwie Gminy B. o zasiedzenie, po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym w dniu 28 marca 2014 r., zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy w S. postanowieniem z dnia 20 września 2013 r.,

„Czy do terminu zasiedzenia własności nieruchomości wnioskujący może doliczyć okres, w którym biegł dla niego termin do nabycia przez zasiedzenie prawa użytkowania wieczystego przeciwko poprzedniemu użytkownikowi wieczystemu, a które to użytkowanie wieczyste, przed upływem terminu do jego zasiedzenia wygasło, z uwagi na upływ terminu na jaki została zawarta umowa użytkowania wieczystego?"

podjął uchwałę:

Do biegu terminu zasiedzenia prawa własności nieruchomości nie zalicza się okresu jej posiadania w zakresie treści prawa użytkowania wieczystego.

Uzasadnienie

Wnioskodawczyni H. K. początkowo wniosła o stwierdzenie, że nabyła przez zasiedzenie z dniem 15 października 1985 r. zabudowaną nieruchomość gruntową stanowiącą działkę nr 309 w B., a w piśmie procesowym z 14 listopada 2012 r. wskazała, że prawem, które nabyła na tej drodze jest użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę nr 309 w B. oraz własność posadowionych na niej budynków. W razie przypisania jej złej wiary, wniosła o stwierdzenie, że do zasiedzenia doszło z dniem 2 października 2000 r. bądź z dniem 2 października 2005 r.

Uczestnicy W. K. i M. K. poparli wniosek.

Uczestniczka Gmina B. wniosła o oddalenie wniosku zarzucając, że wnioskodawczyni i jej maż W. K. byli traktowani jak użytkownicy wieczyści nieruchomości, której dotyczy wniosek i aż do 2000 r., uiszczali z tego tytułu należne opłaty. Uczestniczka wyjaśniła, że nie sprzeciwia się stwierdzeniu zasiedzenia prawa użytkowania wieczystego na rzecz H. K. i nie dąży do odebrania jej nieruchomości, a jedynie podejmowała szereg działań mających na celu skłonienie wnioskodawczyni do uregulowania jej stanu prawnego.