Wyrok SN z dnia 7 maja 2013 r., sygn. II PK 260/12

Sens regulacji zawartej w art. 12 ustawy kominowej sprowadza się wyłącznie do zakazu ukształtowania prawa do odprawy w wysokości wyższej niż trzykrotność wynagrodzenia miesięcznego i nie obejmuje ona w ogóle określenia zasad (sposobu), według jakich dochodzi do "przyznania odprawy". Przepis art. 12 ustawy kominowej nie stanowi więc samoistnej podstawy nabycia prawa do odprawy w razie rozwiązania stosunku zatrudnienia, ale wyraża w swoisty sposób "zgodę ustawodawcy", aby w razie odwołania ze stanowiska (rozwiązania umowy o pracę) z innych przyczyn niż naruszenie podstawowych obowiązków, odprawa mogła (choć niekoniecznie) być przyznana, przy czym jej wysokość jest ustawowo limitowana.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Józef Iwulski (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Romualda Spyt

SSN Roman Kuczyński

w sprawie z powództwa Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w T. przeciwko K.B. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 7 maja 2013 r., skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z dnia 27 kwietnia 2012 r., sygn. akt [...]

oddala skargę kasacyjną i zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 900 (dziewięćset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2012 r., ... P 4/12 (poprzednia sygnatura [...]), Sąd Rejonowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. oddalił powództwo Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w T. przeciwko pozwanemu K.B. o zwrot nienależnego świadczenia pieniężnego i zasądził na rzecz pozwanego kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że pozwany był zatrudniony u strony powodowej na stanowisku dyrektora, najpierw na podstawie umowy o pracę na czas określony od 26 stycznia do 30 kwietnia 2007 r. a następnie od 1 maja 2007 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W stosunku do pozwanego jako pracownika czynności z zakresu prawa pracy wykonywał organ jednostki samorządu terytorialnego (starosta powiatu). Pozwanemu w związku z potrzebą prowadzenia rozmów służbowych przy użyciu prywatnego telefonu komórkowego został przyznany miesięczny ryczałt w wysokości 246 zł, który wykorzystał on w okresie od 30 czerwca 2009 r. do 25 lutego 2011 r. W czasie zatrudnienia pozwany sprawował mandat radnego gminy (miasta T.). Po wyborach do organów samorządu terytorialnego przeprowadzonych w 2010 r., w wyniku których zostały zmienione władze powiatu, pozwany "oddał się do dyspozycji" nowo wybranego starosty powiatu. Starosta, zakładając, że przy podjęciu próby jednostronnego rozwiązania stosunku pracy z pozwanym nie uzyska wymaganej prawem zgody rady gminy na dokonanie tej czynności, zawarł z pozwanym porozumienie, w ramach którego strony uzgodniły, że pozwany otrzyma jednorazową rekompensatę ("odprawę") za rozwiązanie stosunku pracy na zasadzie porozumienia stron w wysokości odpowiadającej ośmiokrotności przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego brutto, jakie pozwany otrzymywał w 2010 r. W dniu 7 lutego 2011 r. strony rozwiązały stosunek pracy na mocy porozumienia z przyczyn niedotyczących pracownika a pracodawca wypłacił pozwanemu "odprawę" w uzgodnionej wysokości. Strona powodowa uznała następnie, że "odprawa" w wysokości przekraczającej trzykrotność wynagrodzenia miesięcznego oraz ryczałt na rozmowy telefoniczne w całości, zostały pozwanemu przyznane nienależnie i zażądała zwrotu tych świadczeń. Wezwanie do zwrotu nie zostało wykonane przez pozwanego.