Wyrok SN z dnia 21 lutego 2013 r., sygn. I CSK 408/12

1. Umowa, na podstawie której zamawiający zobowiązani byli do zapłaty całej należności za wybudowanie budynku mieszkalnego i przeniesienie na nich jego własności jest nieuregulowaną przepisach prawnych tzw. umową deweloperską. Celem tej umowy jest z jednej strony zapewnienie bieżącego finansowania przez kupujących inwestycji prowadzonej przez dewelopera z drugiej zaś przeniesienie własności wzniesionego budynku na kupujących, co w tym zakresie zbliża ja do umowy przedwstępnej. Jego osiągnięciu służą należące do essentialia negotii umowy zobowiązania dewelopera do wybudowania określonego w umowie budynku oraz do przeniesienia jego własności na rzecz powodów jako kupujących.

2. Wykładnia postanowień umowy powinna uwzględniać w równym stopniu interesy obu jej stron. Niejednoznaczne postanowienia umowy nie mogą być więc interpretowane na korzyść jednej ze stron, i ze szkodą dla drugiej, chyba że zamiarem stron było nierówne ukształtowanie ich praw i obowiązków. Inaczej jest jednak w przypadku, gdy umowa została przedstawiona konsumentowi z góry ustalonej i niepodlegającej negocjacjom formie wzorca umownego, którego treść została inkorporowana do stworzonego na podstawie umowy stosunku obligacyjnego. Zgodnie z art. 385 § 2 k.c. niejednoznaczne postanowienia wzorca umownego, tłumaczy się na korzyść konsumenta. Jak trafnie podnosi się w doktrynie, zasada in dubio contra proferentem będzie mieć zastosowanie także przypadku postanowień umownych jednostronnie narzuconych.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Marian Kocon (przewodniczący)

SSN Iwona Koper (sprawozdawca)

SSN Grzegorz Misiurek