Wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2011 r., sygn. III KK 280/10

Zamiar oznacza (…) zjawisko obiektywnej rzeczywistości, realny przebieg procesów psychicznych, nie jest zaś pojęciem z dziedziny ocen czy też z dziedziny wartości. Ustalenie zamiaru - lub jego braku - jest więc ustaleniem natury faktycznej.

Z uzasadnienia:

„Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja obrońcy skazanego okazała się zasadna, nie można bowiem odmówić słuszności podniesionemu w niej zarzutowi rażącego naruszenia przez Sąd Okręgowy w S. przepisu art. 454 § 2 k.p.k., które to naruszenie bez wątpienia miało wpływ, i to istotny, na treść zaskarżonego orzeczenia.

Art. 454 § 2 k.p.k. zezwala Sądowi drugiej instancji na orzeczenie surowszej kary pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy nie zmienia ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia. Reguła ne peius przewidziana w tym przepisie obejmuje przy tym każdą zmianę ustaleń faktycznych czy to w części dyspozytywnej, czy też motywacyjnej orzeczenia, odnoszącą się tak do przedmiotowej strony czynu, jaki i jego strony podmiotowej (umyślność, nieumyślność, rodzaj zamiaru, motywy czynu), innych okoliczności wpływających na stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu, oraz ustaleń dotyczących samego oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, o których mowa w art. 53 § 2 k.k., a także jego zachowania przed popełnieniem przestępstwa i po jego popełnieniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 r., IV KK 38/08, OSNKW 2008, z. 9, poz. 72), jeżeli takie nowe ustalenia mają wpływ na zaostrzenie w instancji ad quem kary pozbawienia wolności (zob. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2011 r., I KZP 28/10, opublikowana na stronie internetowej Sądu Najwyższego: ).