Wyrok SN z dnia 11 lipca 2008 r., sygn. IV KK 38/08

Reguła ne peius obejmuje każde ustalenie faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku. Będą to ustalenia o przedmiotowej stronie czynu, a także o jego stronie podmiotowej (umyślność, nieumyślność, rodzaj zamiaru), motywach, pobudkach, innych okolicznościach wpływających na stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu oraz, co istotne w rozpoznawanej sprawie, ustalenia dotyczące samego oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, o których mowa w art. 53 § 2 k.k., jego zachowania przed popełnieniem przestępstwa i po jego popełnieniu.

Sąd ten stwierdził ponadto, że G. M. ukrywał się, podejmował działania zmierzające do uniknięcia ujęcia, co osłabiło wymowę pozytywnej opinii o nim z okresu pobytu w areszcie tymczasowym. Ustalenie to wynika, jak można zakładać, z zeznań funkcjonariuszy policji, którzy dokonywali zatrzymania G. M. w miejscu zamieszkania i podali, że po ich przyjściu do domu, oskarżony przebywający w pomieszczeniu gospodarczym, ujawnił się dopiero po chwili, po skierowanych do niego słowach ojca. Także te okoliczności nie stanowiły przedmiotu rozważań sądu pierwszej instancji, sąd nie opisał tych faktów dokonując ustaleń faktycznych i nie rozważał ich w kontekście oceny okoliczności wpływających na wymiar kary. To sąd odwoławczy w uzasadnieniu wyroku zmieniającego zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w W., ustalił powyższe na stronie 6 uzasadnienia i wskazał, jako jedną z okoliczności przemawiających za koniecznością wymierzenia oskarżonemu surowszej kary pozbawienia wolności.