Wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2011 r., sygn. III KK 61/11

Wyrok (…) opiera się na wadliwym poglądzie, iż rzeczy, które po uprzednim nabyciu skazana sprzedawała, zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, co (…) jest konieczne do przypisania sprawcy występku paserstwa.

Użyty w przepisach art. 291 - 292 k.k. zwrot „rzecz uzyskana za pomocą czynu zabronionego” nie może być interpretowany szeroko, w sposób prowadzący do przyjęcia, że „uzyskanie rzeczy za pomocą czynu zabronionego” obejmuje także ich przestępne wytworzenie, w tym bezprawne oznaczenie rzeczy zastrzeżonym znakiem towarowym, mające dać pozór, że produkt jest oryginalnym wytworem renomowanej firmy.

Z uzasadnienia:

„Rzecznik Praw Obywatelskich już wcześniej kwestionował w drodze kasacji, uznanej przez Sąd Najwyższy za oczywiście zasadną (wyrok z dnia 2 lutego 2010 r., III KK 426/09, LEX nr 560598), skazanie za występek paserstwa w sytuacji, gdy przedmiotem przestępstwa były rzeczy oznaczone podrobionymi znakami towarowymi. Kasację wniesioną w niniejszej sprawie również należało uznać za oczywiście zasadną i uwzględnić w całości, co stworzyło możliwość wydania rozstrzygnięcia w trybie art. 535 § 5 k.p.k., tj. na posiedzeniu bez udziału stron. Nie zmienia tego poglądu okoliczność, iż odczytany wprost zarzut kasacji nasuwa wątpliwości co do zaistnienia sygnalizowanego uchybienia. Obraza prawa materialnego polega wszak na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Z tego punktu widzenia trudno dostrzec, by zaskarżony wyrok rażąco naruszał art. 291 § 1 k.k., jeśli przyjąć, że ujęte w opisie czynu ustalenia faktyczne (nabycie przez skazaną rzeczy uzyskanych za pomocą czynu zabronionego) są prawidłowe. Takie odczytanie kasacji, pomijające wskazanie art. 118 § 1 k.p.k., nie byłoby jednak poprawne, bowiem uzasadnienie postawionego zarzutu przekonuje, że skarżący w istocie wskazuje na dokonanie przez sąd orzekający błędnej wykładni przepisu art. 291 § 1 k.k., mianowicie na wadliwym zinterpretowanie zawartego tam określenia „rzecz uzyskana za pomocą czynu zabronionego” jako znamienia przestępstwa paserstwa. Błędna wykładnia zastosowanego przepisu daje jednak powód do podniesienia zarzutu obrazy prawa materialnego.