Wyrok SN z dnia 21 czerwca 2011 r., sygn. III PK 96/10

Prawo pracownika do odpoczynku może być uznane za dobro osobiste, odrębne od zdrowia oraz prawa do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy.

 

Przewodniczący SSN Halina Kiryło (sprawozdawca), Sędziowie SN: Roman Kuczyński, Maciej Pacuda.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 czerwca 2011 r. sprawy z powództwa Agnieszki K., Marcina K., Jerzego K., Renaty P., Tomasza B., Wojciecha G., Łukasza W. przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zespołowi Zakładów Opieki Zdrowotnej w N.D. o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, na skutek skargi kasacyjnej powodów: Jerzego K., Tomasza B., Łukasza W. od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu z dnia 30 grudnia 2009 r. [...]

w stosunku do powodów Jerzego K., Tomasza B. i Łukasza W. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Po ostatecznym sprecyzowaniu roszczeń pełnomocnik powodów wniósł o zasądzenie od pozwanego Samodzielnego Publicznego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej w N.D. na rzecz: Marcina K. kwoty 6.612,48 zł, Jerzego K. kwoty 14.922,60 zł, Renaty P. kwoty 7.488,85 zł, Tomasza B. kwoty 21.081,55zł, Wojciecha G. kwoty 11.062,82 zł, Łukasza W. kwoty 17.054,96 zł i Agnieszki K. kwoty 609,30 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z naruszeniem prawa powodów do wypoczynku.

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Tarnobrzegu wyrokiem z dnia 7 maja 2009 r. zasądził od pozwanego na rzecz powodów: Agnieszki K. kwotę 300 zł, Marcina K. kwotę 3.000 zł, Jerzego K. kwotę 4.000 zł, Renaty P. kwotę 3.500 zł, Tomasza B. kwotę 10.000 zł, Wojciecha G. kwotę 2.500 zł i Łukasza W. kwotę 1.000 zł, nadając orzeczeniu w tym zakresie rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości nie- przekraczającej jednomiesięcznych wynagrodzeń za pracę powodów oraz umorzył postępowanie w zakresie cofniętej części pozwów i oddalił powództwa w pozostałej części, wzajemnie zniósł między stronami koszty postępowania, a poniesionymi wydatkami obciążył Skarb Państwa.

W uzasadnieniu uchwały z dnia 9 września 2008 r., III CZP 31/08 (OSNC 2008 nr 3, poz. 36) Sąd Najwyższy uznał za przekonywającą przedstawioną wyżej argumentację, przemawiającą za przyjęciem, że roszczenia przewidziane w art. 448 k.c. mogą być zgłoszone wyłącznie w wypadku zawinionego naruszenia dobra osobistego. Natomiast nie podzielił zapatrywania, iż - w odniesieniu do roszczenia o zasądzenie sumy pieniężnej na cel społeczny - musi to być wina kwalifikowana. Wyrażając ten odosobniony pogląd Sąd Najwyższy odwołał się do uchwały pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, tymczasem uchwała ta ma w tym względzie jedynie walor historyczny, w czasie jej podjęcia bowiem art. 448 k.c. miał inne brzmienie i była w nim wprost mowa o winie umyślnej. Obecnie, wobec braku w treści tego przepisu jakiejkolwiek wzmianki o winie, nie można uzależniać przyznania jednego z przewidzianych w nim świadczeń od winy kwalifikowanej sprawcy, gdyż byłoby to sprzeczne z uznawaną w prawie cywilnym zasadą, że związanie odpowiedzialności jedynie z określonym stopniem winy wymaga regulacji ustawowej. Konkludując Sąd Najwyższy przyjął, że przesłanką obu roszczeń objętych art. 448 k.c. jest każda postać winy sprawcy naruszenia dobra osobistego, nawet culpa levissima. Sąd Najwyższy rozpoznając niniejszą sprawę podziela powyższy pogląd. Do przesłanek odpowiedzialności dłużnika z art. 448 k.c. trzeba zatem zaliczyć bezprawne naruszenie dobra osobistego, powodujące szkodę niemajątkową, czyn sprawcy noszący znamiona winy w każdej jej postaci oraz związek przyczynowy między owym czynem a szkodą