Wyrok SN z dnia 3 września 2009 r., sygn. V KO 27/09

Ustalenie, że wznowienie postępowania będzie na korzyść oskarżonego, tzn. poprawi w jakimkolwiek zakresie jego sytuację prawną, a przynajmniej rysuje perspektywę takiej poprawy. Zaistnienie tej przesłanki nie jest oczywiste wobec wszystkich skazanych za zabójstwo kwalifikowane, względnie usiłowanie takiego zabójstwa, na podstawie przepisu, który utracił moc z dniem 23 kwietnia 2009 r. Już w tym miejscu trzeba podkreślić, że zakwestionowana przez Trybunał zmiana art. 148 § 2 k.k. odnosiła się jedynie do wymiaru kary, a w żadnym razie nie dotyczyła znamion przestępstwa, przesłanek odpowiedzialności karnej, gwarancji procesowych, czy przebiegu procesu karnego. Nie miała zatem wpływu na proces rozpoznawania sprawy i kształtowania jej podstawy faktycznej. Jeżeli tak, to wznowienie postępowania w następstwie wyroku Trybunału nie prowadziłoby do zakwestionowania odpowiedzialności oskarżonego i rozstrzygnięcia w zakresie jego winy.

Gdyby było pewne, że tylko to powinno być skutkiem wznowienia, nie byłoby konieczne zachowanie tzw. prawa do instancji, uchylenie wyroku w zakresie kwalifikacji prawnej czynu nie musi skutkować uchyleniem wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze.

Gdy przesłanka wznowienia jest bezpośrednio związana z kwalifikacją prawną czynu i wymierzoną karą, a nie odnosi się do sposobu rozpoznania sprawy i kształtowania jej podstawy faktycznej, nie ma racji ku temu, by proces powtarzać w szerokim zakresie. Zatem uchylenie wyroku, o ile dopuszcza to ustawa karnoprocesowa, powinno nastąpić tylko w takiej części, w jakiej jest to konieczne do określenia na nowo podstawy prawnej skazania i wymiaru kary.