Wyrok SN z dnia 2 kwietnia 2009 r., sygn. III SK 36/08

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, a nie Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, jest właściwy w sprawie praktyki przedsiębiorstwa energetycznego wykorzystującego pozycję monopolisty przez uzależnienie umożliwienia dostawy energii elektrycznej od zapłaty wyznaczonych opłat za nielegalny pobór energii.

Przewodniczący SSN Andrzej Wróbel, Sędziowie SN: Zbigniew Hajn, Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 kwietnia 2009 r. sprawy z powództwa E. SA w K. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem zainteresowanego Miejskiego Rzecznika Konsumentów w C. o ochronę konkurencji, na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2008 r. [...]

1. oddalił skargę kasacyjną,

2. zasądził od E. SA w K. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 10 lipca 2006 r. [...] Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz określony w art. 8 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów praktykę E. SA z siedzibą w K. polegającą na uzależnianiu zawarcia umowy od spełnienia przez drugą stronę innego świadczenia, niemającego rzeczowego oraz zwyczajowego związku z przedmiotem umowy, poprzez uzależnienie wznowienia energii elektrycznej do odbiorców od zapłaty przez nich opłat z tytułu nielegalnego poboru energii i stwierdził zaniechanie stosowania tej praktyki z dniem 16 stycznia 2006 r. Prezes UOKiK nałożył na E. SA karę pieniężną w wysokości 100.000 zł.

W odwołaniu od powyższej decyzji E. SA zarzuciła: naruszenie: art. 1 ust. 2, art. 8 ust. 1, art. 23 ust. 2 pkt 12 i art. 56 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, przez ich niezastosowanie; art. 8 ust. 2, art. 10 ust. 1 i ust. 2, art. 24 ust. 1, art. 26 pkt 2 i art. 101 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, przez ich błędną wykładnię i uznanie, że Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest organem właściwym do orzekania w sprawie nieuzasadnionego wstrzymania przez przedsiębiorstwo energetyczne dostarczania energii elektrycznej oraz nakładania na taki podmiot kary pieniężnej; art. 8 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez przyjęcie, że opłata z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej nie ma rzeczowego ani zwyczajowego związku z dostawą energii elektrycznej oraz że przepis ten może mieć zastosowanie do czynów popełnionych w trakcie obowiązywania umowy; art. 8 ust. 2 pkt 4 w związku z art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, przez wzięcie pod uwagę przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów przy nakładaniu kary pieniężnej przypadków nieuzasadnionego dostarczania energii elektrycznej przez Zakład Energetyczny w C, oraz art. 101 ust. 1 tej ustawy wobec nieuwzględnienia przy orzekaniu kary pieniężnej i ustalaniu jej wysokości, okresu oraz stopnia naruszenia przepisów ustawy antymonopolowej.