Wyrok SN z dnia 6 marca 2008 r. sygn. III KK 456/07

Rozważanie kwestii psychicznego stosunku sprawcy do możliwości wystąpienia skutku (obojętności charakterystycznej dla zamiaru ewentualnego) ma sens jedynie wówczas, gdy sprawca uświadamia sobie możliwość zaistnienia tego skutku. Ta świadomość sprawcy musi być - jako węzłowa dla konstrukcji zamiaru ewentualnego - udowodniona.

Z uzasadnienia:

Rozpoznając kasację Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja okazała się zasadna, choć Sąd Najwyższy nie podzielił w całej rozciągłości twierdzeń jej autora, ani też nie przychylił się w całości do sformułowanych w kasacji wniosków.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że Sąd Najwyższy nie podzielił tych twierdzeń obrońcy skazanego, które zasadzają się na braku jego akceptacji dla dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych odnoszących się do przebiegu zdarzenia. Niezasadne jest w szczególności twierdzenie, iżby Sąd Apelacyjny w L. nierzetelnie i w sposób naruszający dyrektywy określone w art. 457 § 3 k.p.k. odniósł się do zarzutów sformułowanych w apelacji obrońcy a dotyczących tej kwestii. Dotyczące tego zagadnienia zarzuty kasacyjne i towarzyszący im wywód uzasadnienia kasacji należy w związku z tym uznać za próbę obejścia wynikającego z art. 523 § 1 k.p.k. zakazu polemizowania w kasacji z treścią poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Sąd odwoławczy w sposób wymagany przez prawo procesowe odniósł się do tych zarzutów, to zaś, że nie podzielił ocen forsowanych przez autora apelacji wniesionej na korzyść P. M. S., nie może być podstawą twierdzenia, iż naruszył prawo procesowe i to w sposób rażący.