Wyrok SN z dnia 8 maja 2007 r., sygn. II PK 275/06

Stosując art. 322 k.p.c. do rozliczenia wynagrodzenia za czas pracy nie można pomijać przepisów o pracy w godzinach nadliczbowych, dodatku noc­nym, dodatku za pracę w dzień wolny i wzrostach podstaw wymiaru wynagro­dzenia urlopowego oraz za czas niezdolności do pracy.

Przewodniczący SSN Krystyna Bednarczyk, Sędziowie SN: Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca), Małgorzata Wrębiakowska-Marzec.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 maja 2007 r. sprawy z powództwa Janusza B. przeciwko Amirze M.-J. i Weronice R. s.c. P. w W. o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, na skutek skargi kasa­cyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2006 r. [...]

u c h y l i ł zaskarżony wyrok w punkcie I w części nieuwzględniającej żądania ponad zasądzone w nim kwoty 3.331,79 zł z odsetkami od dnia 9 marca 2006 r. i 7.857,02 zł oraz w punkcie III i w tym zakresie sprawę przekazał Sądowi Apelacyj­nemu w Warszawie do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Powód Janusz B. pozwem z dnia 15 grudnia 1998 r. wystąpił przeciwko zatrudniającym go Amirze M.-J. i Weronice R., wspólniczkom spółki cywilnej P. w W., o zapłatę pełnego wynagrodzenia za czas pracy w okresie od 5 września 1995 r. do 30 kwietnia 1998 r., w tym z tytułu godzin nadliczbowych, dodatku nocnego, dodatku za pracę w dni wolne, wyrównania wynagrodzenia urlopowego, wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, ostatecznie łącznie w kwocie 72.109,98 zł z odsetkami.

Pozwane zarzucały brak pracy w ilości przedstawianej przez powoda, a niezależnie od tego przedawnienie roszczeń za okres do 15 grudnia 1995 r. Uznawały w części żądanie wyrównania, wpierw na kwotę 3.000 zł, a później jeszcze na kwotę 1.737,28 zł.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 16 lipca 2004 r. uwzględnił w części powództwo i zasądził solidarnie od pozwanych wspólniczek spółki cywilnej 18.153,29 zł z odsetkami od 1 marca 2004 r. „tytułem wynagrodzenia za pracę w go­dzinach nadliczbowych, za pracę w porze nocnej i dni ustawowo wolne od pracy oraz skapitalizowanych odsetek”, a dalej idące powództwo oddalił. Ustalił, że pozwane zatrudniły powoda w dniu 5 maja 1995 r. jako pracownika ochrony mienia, wpierw w pełnym wymiarze czasu pracy, a od dnia 1 stycznia 1996 r. do dnia 30 kwietnia 1998 r. w wymiarze 3/4 etatu. Nie było ewidencji czasu pracy. Powód pracował na zmiany z dwoma pracownikami w systemie 24 godziny pracy co trzeci dzień. Z takiego rozkładu pracy wynikały nadgodziny. W okresie urlopowym dodatkowo zatrudniano inne osoby. W dniu 23 grudnia 1998 r. pozwane wypłaciły powodowi 3.000 zł tytułem wy­równania wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, a w dnu 14 stycznia 2000 r. nadto kwotę 1.737,28. Sąd Okręgowy ze względu na niewłaściwe wyliczenia, mimo kilku uzupełnień, nie przyjął opinii biegłego, a wysokość zasądzonego powodo­wi wyrównania w kwocie 18.153,29 zł, jako różnicę pomiędzy wypłaconym a należnym wynagrodzeniem, ustalił w oparciu o procesową wersję sporządzoną przez po­zwane.