Wyrok SN z dnia 19 stycznia 2006 r. sygn. III BP 3/05

Przepis art. 94 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) w sposób wyczerpujący reguluje zasady ustalania wysokości wynagrodzenia przysługującego sędziemu za czas nieobecności w pracy spowodowanej chorobą. Przepis ten jest zgodny z art. 67 Konstytucji RP i nie narusza konstytucyjnej zasady równości.

Przewodniczący SSN Andrzej Wróbel (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Andrzej Wasilewski, Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 stycznia 2006 r. sprawy z powództwa Renaty D. przeciwko Sądowi Rejonowemu w R. o różnicę wynagrodzenia, na skutek skargi powódki o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 30 września 2004 r.

oddalił skargę.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie wyrokiem z dnia 13 maja 2004 r. [...] zasądził od pozwanego Sądu Rejonowego w Rzeszowie na rzecz powódki Renaty D. określone w sentencji wyroku kwoty tytułem różnicy wynagrodzenia za wskazane okresy z ustawowymi odsetkami.

Sąd ustalił, że powódka jest zatrudniona w pozwanym Sądzie Rejonowym jako sędzia i pełni funkcję przewodniczącej [...] Zamiejscowego Wydziału Ksiąg Wieczystych w T. Na jej wynagrodzenie składa się wynagrodzenie zasadnicze, dodatek funkcyjny i dodatek za wysługę lat. W dniu 11 grudnia 2003 r. powódka zwróciła się do prezesa pozwanego Sądu o tymczasowe powierzenie obowiązków przewodniczącego [...] Zamiejscowego Wydziału Ksiąg Wieczystych w T. innemu sędziemu z uwagi na stan zdrowia i przewidywaną kilkumiesięczną nieobecność w pracy. Prezes Sądu powierzył sędzi Elżbiecie M. pełnienie z dniem 1 stycznia 2004 r. obowiązków przewodniczącej tego Wydziału oraz wstrzymał powódce dodatek funkcyjny za okres zwolnienia lekarskiego i pobierania zasiłku macierzyńskiego.

Sąd, uznając zasadność roszczeń powódki stwierdził, że przepis art. 94 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych nie może być interpretowany w oderwaniu od jego przeznaczenia, gdyż w przepisie tym chodzi o zapewnienie sędziom wynagrodzenia nie za jakąkolwiek nieobecność usprawiedliwioną lecz za nieobecność spowodowaną chorobą. W konsekwencji świadczenie za czas choroby musi być traktowane jednakowo w odniesieniu do wszystkich pracowników, niezależnie od podstaw prawnych oraz warunków nabycia i zachowania prawa do tego świadczenia. Świadczenie dla sędziów w postaci wynagrodzenia za czas choroby nie może być traktowane jako „nadzwyczajne świadczenie", inne od wynagrodzenia uzyskiwanego przez pracowników, których stosunek pracy reguluje Kodeks pracy. W ocenie Sądu brak jest podstaw do przyjęcia, aby regulacje płacowe dotyczące sędziów (art. 91 Prawa o ustroju sądów powszechnych i przepisy rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 6 maja 2003 r.) stanowiły wyłączną podstawę ustalenia wysokości wynagrodzenia za pracę. W związku z tym do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 94 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych, należy stosować przepis art. 92 k.p. nakazujący obliczenie wynagrodzenie za czas choroby według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego. Zasady te są uregulowane w art. 36-57 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 60, poz. 636 ze zm.). Wynagrodzenie za czas choroby należy zatem ustalić na podstawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia wypłaconego za okres sześciu miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. W przypadku powódki są to więc kwoty miesięcznych wynagrodzeń, uwzględniające również dodatek funkcyjny oraz część dodatkowego wynagrodzenia rocznego przysługującego na podstawie ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników sfery budżetowej. Pozwany nie stosował tych zasad, wskutek czego doszło do zaniżenia wysokości należnego powódce wynagrodzenia za czas choroby poprzez nieuwzględnienie w podstawie wymiaru świadczenia kwot dodatku funkcyjnego oraz 1/12 tzw. trzynastki. Sąd zauważył ponadto, że tego rodzaju działanie pozwanego stoi w jawnej sprzeczności z ogólnymi zasadami prawa pracy, jednoznacznie traktującymi kobietę w ciąży jako pracownika podlegającego szczególnej ochronie i gwarantującymi niepogarszanie sytuacji płacowej w okresie ciąży.