Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 7 grudnia 2006 r. sygn. III CZP 99/06

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)

SSN Józef Frąckowiak

SSN Marian Kocon

SSN Barbara Myszka

SSN Marek Sychowicz

SSN Mirosława Wysocka

SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)

Protokolant Bożena Nowicka

w sprawie z powództwa Ryty P

przeciwko Skarbowi Państwa-Wojewodzie Warmińsko-Mazurskiemu

o zapłatę,

po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym

w dniu 7 grudnia 2006 r.,

przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Jana Szewczyka,

zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Najwyższy

postanowieniem z dnia 6 lipca 2006 r., sygn. akt III CZP 39/06,

„Który z podmiotów: Skarb Państwa czy Gmina jest biernie legitymowany w procesie o naprawienie szkody wynikłej z wydania przed 27 maja 1990 r. ostatecznej decyzji administracyjnej, jeżeli stwierdzenie jej nieważności bądź stwierdzenie, że została wydana z naruszeniem prawa nastąpiło po tej dacie (art. 36 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 10 maja 1990 r.- Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych Dz.U. Nr 32 poz. 191 z późn. zm.) ?”

podjął uchwałę:

Skarb Państwa jest biernie legitymowany w sprawie o naprawienie szkody wynikłej z ostatecznej decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 36 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 32, poz. 191 ze zm.), także wtedy, gdy stwierdzenie jej nieważności lub stwierdzenie, że została wydana z naruszeniem prawa nastąpiło po dniu 26 maja 1990 r.

Uzasadnienie

Powódka domagała się zasądzenia od Skarbu Państwa - Starosty Lidzbarsko - Warmińskiego odszkodowania w wysokości 502 390 zł wraz z odsetkami ustawowymi. Dla uzasadnienia dochodzonego roszczenia podniosła, że w dniu 5 lipca 1965 r., na mocy decyzji Kierownika Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Lidzbarku Warmińskim, pozbawiono ją własności nieruchomości położonej w Lidzbarku Warmińskim przy ul. S 11. Następnie nieruchomość tę oddano w administrowanie Miejskiemu Zarządowi Budynków Mieszkalnych. W dniu 15 września 1976 r. Naczelnik Miasta Lidzbarka Warmińskiego złożył wniosek o założenie dla wskazanej wyżej nieruchomości księgi wieczystej i wpisanie Skarbu Państwa jako jej właściciela. Do wniosku dołączono zaświadczenie, że nieruchomość przeszła na własność Skarbu Państwa na podstawie art. 2 dekretu z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich (Dz. U. Nr 13, poz. 87 ze zm.). Skarb Państwa oddał w użytkowanie wieczyste powódce i jej mężowi udział we własności nieruchomości wynoszący 1/3 oraz sprzedał im lokal znajdujący się w budynku posadowionym na tej nieruchomości. Umowy o podobnej treści zostały zawarte również z innymi osobami. W dniu 20 listopada 1999 r. Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wydał decyzję stwierdzającą, że wymieniona wyżej decyzja z dnia 5 lipca 1965 r. jest nieważna i zapadła z naruszeniem prawa. Organ ten odmówił przyznania powódce odszkodowania, o które wystąpiła na podstawie art. 160 k.p.a., powołując się na niewykazanie przez nią rzeczywistej wysokości szkody, poniesionej w związku z wydaniem decyzji z dnia 5 lipca 1965 r.