Uchwała SN z dnia 13 maja 2004 r. sygn. II UZP 4/04

Przewodniczący SSN Krystyna Bednarczyk

Sędziowie SN: Beata Gudowska, Zbigniew Myszka (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2004 r. z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Piotra Wiśniewskiego, sprawy z wniosku Jarosława S. przeciwko Wojskowemu Biuru Emerytalnemu w W. o wysokość świadczenia, na skutek zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 19 lutego 2004 r. [...]

„Czy przepisy ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (tekst jedn. Dz.U. z 2002 r. Nr 11, poz. 108 ze zm.) w okresie przed dniem 1 października 2003 r. dawały podstawę prawną do wypłacenia przez Wojskowe Biuro Emerytalne odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego ?"

podjął uchwałę:

Podstawę prawną do wypłacania przez Wojskowe Biuro Emerytalne odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczeń emerytalno - rentowych w okresie przed dniem 1 października 2003 r. stanowił art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.) w związku z art. 11 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 ze zm.).

Uzasadnienie

Przedstawione do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne powstało w następującym stanie faktycznym sprawy. Wojskowe Biuro Emerytalne decyzją z dnia 18 marca 1998 r. przyznało ubezpieczonemu Jarosławowi S. emeryturę wojskową na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 11, poz. 108 ze zm.), która w art. 40 stanowiła, że jeżeli osoba pobierająca emeryturę lub rentę inwalidzką osiąga wynagrodzenie lub dochód z tytułu pracy w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, który łącznie z emeryturą lub rentą, bez uwzględnienia dodatków, o których mowa w art. 25 ust. 1, przekracza w danym roku w stosunku miesięcznym kwotę podstawy wymiaru emerytury lub renty, świadczenie ogranicza się o kwotę tego przekroczenia, jednakże nie więcej niż o 25% kwoty tego świadczenia bez dodatków. Z dniem 1 stycznia 1999 r. art. 159 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118) nadał nowe brzmienie art. 40 wojskowej ustawy emerytalnej, który stanowi, że do emerytów i rencistów osiągających przychody z pracy, służby, innej pracy zarobkowej lub prowadzenia pozarolniczej działalności stosuje się art. 103-106 ustawy o emeryturach i rentach. W1999 r. ubezpieczony był zatrudniony w „B." Banku S.A. w W., w którym osiągał dochody powodujące zawieszenie prawa do emerytury wojskowej stosownie do art. 104 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach, w konsekwencji wojskowy organ emerytalny decyzją z dnia 11 marca 1999 r. zawiesił mu prawo do emerytury wojskowej. Następnie jednak Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 20 grudnia 1999 r, K 4/99, orzekł, że art. 159 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach jest niezgodny z art. 2 i 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a dokonując wykładni tego wyroku postanowieniem z dnia 21 marca 2000 r. stwierdził, iż art. 40 wojskowej ustawy emerytalnej powinien być stosowany od dnia ogłoszenia wyroku. W związku z tymi orzeczeniami ubezpieczony we wniosku złożonym w dniu 10 stycznia 2000 r. domagał się wypłacenia całej kwoty zawieszonej emerytury za 1999 r. wraz z należną ich waloryzacją i ustawowymi odsetkami za zwłokę. Decyzją z dnia 24 lutego 2000 r. wojskowy organ emerytalny odmówił wypłaty zawieszonego świadczenia za 1999 r. Po rozpoznaniu odwołania ubezpieczonego Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyrokiem z dnia 9 grudnia 2002 r. zmienił zaskarżoną decyzję i uznał prawo ubezpieczonego do wypłaty emerytury wojskowej za 1999 r. w pełnej wysokości 75%, bez dodatków, z należnymi odsetkami, wskazując jako podstawę prawną orzeczenia art. 40 wojskowej ustawy emerytalnej w jego brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1998 r. W zakresie należnych odsetek wypłacanych z urzędu łącznie z wypłatą opóźnionego świadczenia odwołał się do art. 11 tej ustawy, który w sprawach w niej nieregulowanych odsyła do art. 85 ustawy o emeryturach i rentach oraz przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 12, poz. 104). W apelacji od tego wyroku wojskowy organ emerytalny zarzucił błędną wykładnię art. 11 wojskowej ustawy emerytalnej, a podczas rozprawy apelacyjnej ubezpieczony oświadczył, iż uzyskał należność główną wynikająca z rozliczenia jego emerytury za 1999 r, ale bez zasądzonych odsetek.